De schat van de blauwe boekanier van Tonke Dragt, in samenwerking met Rindert Kromhout, illustraties Tonke Dragt en Anna Grunske, 10+
Meteen na haar overlijden in juli van dit jaar werd aangekondigd dat er postuum nog een boek van Tonke Dragt zouverschijnen. Haar boezemvriend Rindert Kromhout had tijdens het opruimen een onaf manuscript gevonden: het vervolg op De Blauwe Boekanier, het geschenk dat Dragt voor de Kinderboekenweek van 1964 schreef. Samen met Dragt poetste hij het op tot een volwaardig boek dat de vermelding ‘in een schatkist gevonden en van extra glans voorzien door Rindert Kromhout’ meekreeg.
Het zeeroversverhaal heet De schat van de Blauwe Boekanier en gaat precies over dat wat de titel belooft. Er is ergens een schat verstopt door een piraat en op een listige manier houdt hij die verborgen voor meerdere gëinteresseerden. Middels versjes die hij verstopt in blauwe flessen, maakt hij mensen nieuwsgierig en zet deze op een spoor door over noorderbreedte en westerlengte te reppen. In die geheime boodschappen zit iets Dragtiaans, al is het minder ingenieus bedacht en uitgewerkt dan we van haar gewend zijn.
Hoofdpersoon is een jongen die Joris Jas heet en aanmonstert op het schip dat de Blauwe Boekanier heeft gestolen van zijn oom. Joris geniet van het leven op zee, maar wil absoluut geen piraat zijn. Dat dilemma over goed en kwaad en aan welke kant je staat, is de de verbindende lijn in het verhaal. Ben je meteen een zeerover als je meevaart op een piratenschip? Joris is op zijn hoede, maar ontwikkelt ook sympathie voor de Blauwe Boekanier. Niet iedereen is wie hij lijkt te zijn: de voorname sinjeur Simon Straetwegh (een man die ‘gewichtige onderkinnen trekt’) blijkt een onbetrouwbare kaper op de kust.
Het verhaal kabbelt voort en is allesbehalve opwindend en in die zin is de ‘nieuwe’ Tonke Dragt een teleurstelling. Er zit weinig in van wat haar andere werk zo interessant maakt, ook al niet in de illustraties. Het is niet meer dan een voorspelbaar en tamelijk braaf zeeroversverhaal. De conclusie moet zijn dat Dragt het niet voor niks terzijde had gelegd. Hoogstens voor de geschiedschrijving is het een gerechtvaardigde uitgave.
