Vanwege een affaire met een lerares kan Esra niet op haar oude school blijven. Pijnlijk, maar wat haar het meest kwetst, is de reactie van haar geliefde die alles ontkent en haar negeert. Dat wil Esra niet nog een keer meemaken, het is al ingewikkeld genoeg om met deze gevoelens om te gaan. Dus bouwt Esra een muur om zich heen en neemt ze zich voor niemand meer dichtbij te laten komen. Maar het lot is wreed en gevoelens laten zich niet sturen. Al op de eerste schooldag valt ze als een blok voor Laurie. Een prachtig meisje, de koningin van het bal, die bij het populaire groepje van de school hoort. Het lijkt een onmogelijke verliefdheid maar dat is het niet, Laurie is ook in de war en twijfelt aan haar geaardheid maar kan er veel minder dan Esra mee uit de voeten.
Er volgt een ingewikkeld spel van afstoten en aantrekken waarin, bedoeld of onbedoeld, kwetsen bijna tot kunst wordt verheven. Kirsten Kamphuis laat het Esra mooi verwoorden. ”Het meisje vangt je in haar web, wikkelt je in je rag en komt met dichtklappende kaken op je af om zich vervolgens om te keren. De spin,dat is het meisje.’ Kamphuis nog maar 22 en debuteert met Warmwatervrees waarin ze de kern van gevoelens en wanhoop raakt, al gaat ze ook nogal eens over de top. Warmwatervrees staat vol met zinnetjes als: ‘Esra’s borstkas leek bijna uit elkaar te barsten. Ze voelde haar hartslag overal, van haar knieholten tot haar keel’. Herkenbaar en realistisch maar de herhaling zwakt het eerder af dan dat het realisme in de hand werkt. Esra is dan ook wel een explosief en primair karakter. Ze is direct verliefd, ze wijst mensen keihard af en zit vol en oordeelt snel. Niet geheel onrealistisch in het licht van haar voorgeschiedenis maar het voelt als iets té. Al liggen de emoties bij verliefde pubers natuurlijk wel aan de oppervlakte, waarmee ik de kritiek meteen weer afzwak.
De held van het verhaal is wat mij betreft de eigenzinnige Leon, een subtiel neergezet personage. Hij ontfermt zich over Esra en zorgt voor een verrassende en onvermijdelijke ontknoping, met een overigens iets te klef Assepoester-gehalte. Leon trekt Esra uit haar wereld van zelfbeklag en geeft haar een schop onder de kont. ‘We zitten hier niet in een slechte Jane Austen-verfilming.’ Ondanks de onevenwichtigheden is Warmwatervrees een verdienstelijk debuut van een auteur die haar talent laat zien. Stilistisch moet ze haar draai nog vinden, sterke passages wisselen met clichés en overbodigheden. Een broodnodig boek voor jonge mensen die tobben met twijfels over hun geaardheid: één van de betere lesbische Nederlandse jeugdboeken, maar dat zegt niet veel omdat er zo weinig zijn geschreven.
Warmwatervrees
Kirsten Kamphuis
