Condor
Michiel Nijenhuis
David Barclay Moore hoort thuis in de de rij zwarte Amerikaanse jeugdboekenschrijvers die onder aanvoering van Jason Reynolds en Angie Thomas belangrijke maatschappelijke thema’s rond discriminatie en racisme op de kaart hebben gezet, in het kader van Black Live Matters. Zijn debuut De sterren onder onze voeten kreeg in 2018 een belangrijke prijs voor nieuw talent en is nu in het Nederlands vertaald.
Dit boek heeft een vergelijkbaar uitgangspunt als 67 seconden van Jason Reynold waarin de lezer deelgenoot wordt gemaakt van de gedachtestroom van een jongen die wraak wil nemen voor de moord op zijn oudere broer. Lolly is hetzelfde overkomen: zijn oudere broer Jermaine is omgekomen door bendegeweld en de impact op zijn leven is enorm.
Barclay Moore beschrijft het intense verdriet binnen het gezin op een indringende maar ook op een originele manier. De steen op de maag van Lolly, waardoor hij soms nauwelijks kan ademhalen, is voelbaar en symbolisch. Want Lolly vlucht in een hobby waarvoor hij veel talent heeft: het bouwen met Legostenen. Na de scheiding is zijn moeder een lesbische relatie aangegaan met Yvonne. Van haar krijgt hij zakken vol met Legostenen uit de speelgoedwinkel waar ze werkt.
Op de naschoolse opvang krijgt hij een ruimte waar hij een gigantische stad van Lego kan maken. Het wordt het symbool van zijn rouw en verwerking. Hij bouwt de stad voor zijn broer en is ontzet als de bouwruimte wordt gesloten. Waarom moet alles kapot worden gemaakt, vraagt hij zich af.
Lolly zou een goede architect kunnen worden en zegt tegen zijn beste vriend, een begenadigd violist, dat de buitenwereld niet van hen verwacht dat ze zich met echte muziek en kunst bezighouden. Op de achtergrond speelt de druk en verleiding om zich bij een bende aan te sluiten. De vrienden van zijn broer dringen er op aan terwijl anderen hem er juist op wijzen dat Jermaine de gemakkelijke weg heeft gekozen: ‘Jij wilt niet zo eindigen als sommige van die easy niggas.” Ondertussen ziet Lolly zijn vriend de verkeerde kant opgaan.
De sterren onder onze voeten is hier en daar wat wijdlopig maar gelukkig niet te moralistisch en metaforisch. Het is een raak en hoopvol portret van een rouwende puberjongen die aangeraakt is door de vonk van creativiteit
