Een kleine doperwt die niet naar school wil en de strijd aangaat met een wortel, de baas van zijn moeder. Het is zo’n prentenboek waar je een beetje zuchtend aan begint maar dat is al snel over. De glimlach gaat niet meer weg tot en met de laatste bladzijde. Dat heeft vooral te maken met de originele manier van illustreren.
Barbara de Wolf knipt en plakt erop los en hanteert een wat flodderige stijl. De illustraties zijn lekker rommelig en niet perfect. Rond is niet rond maar met rafels en de verhoudingen kloppen niet precies. Het verhaal gaat over een klein doperwtje dat niet naar school wil en het gezag van zijn moeder ter discussie stelt. ‘Waarom ben jij de baas?’. Moeder komt niet verder dan te concluderen dat zij de baas is omdat zij nou eenmaal de baas is. Er ontvouwt zich een mooi verhaaltje over hierarchie en leiderschap. Doppert mag baas zijn op zijn verjaardag en die kans grijpt hij met beide handen aan, op school en op de voetbalclub. Doppert heeft het geluk dat veel baasjes het wel prima vinden om even achter over te leunen.
De collage-stijl van De Wolf werkt uitstekend. Ze neemt de ruimte om soms weer groot en uitbundig en dan weer klein en subtiel commentaar bij het verhaal te geven. Doppert dramt, is boos, verdrietig en teleurgesteld en vervolgens dapper en opgewekt. Er valt van alles te zien en Ik ben de baas is meerdere malen op andere niveaus te lezen. Ook omdat het erg grappig is, bijvoorbeeld het conservenblik dat een school voorstelt en waarin alle doperwtjes worden gepropt.
De teksten zijn van een andere orde. Ze zijn niet echt slecht maar er had behoorlijk op bezuinigd kunnen worden. Ze zijn te lang en regelmatig overbodig. En ze storen in de bladspiegel: de teksten zijn fantasieloos op de pagina’s gesmeten, in een lelijk grijs lettertype. Het is jammer dat er niet is gekozen voor de letters die op de voorkant zijn gebruikt. Als die op een springerige manier over de pagina’s waren verdeeld, was de aansluiting bij de illustraties veel beter.
De Wolf stapt niet in de valkuil die voor de hand ligt. Dan was Doppertje er achter gekomen dat de baas spelen helemaal niet zo leuk is en had hij de pijp aan Maarten gegeven. Maar niks daarvan. Doppert vindt zichzelf de allerbeste baas van de hele wereld en roept: ‘Morgen ben ik wéér de baas’. De vondst aan het slot is geniaal en dat alles maakt Ik ben de baas tot een meer dan geslaagd prentenboek.
Ik ben de baas
Barbara de Wolf
Barbara de Wolf
