Niet iedereen is een Toon Tellegen, schreef ik in de bespreking van De beste vrienden. Fiona Rempt is dat zeker niet. Ze voert de dieren Bever, Eend, Kikker, Mier, Slak, Eekhoorn en Mol op die in met elkaar in een bos wonen en daar dingen beleven. Nou ja beleven: ze vervelen zich, ze gaan zwemmen. Er is een jarig of er is er een ziek. Dat is het wel ongeveer. En natuurlijk is de een lui en de ander druk maar veel meer inkleuring geeft Rempt niet aan haar karakters die daardoor eigenlijk geen karakters zijn. Het Elzen-Eikenbos is een soort Fabeltjeskrant met karakterloze dieren.
Dierenverhalen kunnen boven het gewone en alledaagse uitstijgen door de verwondering en ontdekking. Bijzondere gesprekjes, malle ontdekkingen of filosofische oprispinkjes. Er is weinig van terug te vinden in dit boek dat maar doorbabbelt en doorkabbelt en vooral humor ontbeert. Supervrienden is daardoor behoorlijk saai en het is storend dat Rempt onnoemelijk veel tekst nodig heeft om vrijwel niks te zeggen. Dat maakt voorlezen ook niet tot een prettige bezigheid.
De prenten maken het dan weer een beetje goed. Smit schilderde alert ogende dieren in frisse kleuren. Tafereeltjes die bijna zonder uitzondering feestelijk ogen. Vooral Eend is erg fraai. De dieren op de tekeningen stralen wel iets van karakter uit. Helaas is het meer een verhalenboek dan een prentenboek en nemen de illustraties een ondergeschikte plek in.
Een 7 voor de tekeningen en een 4 voor het verhaal.
Supervrienden. Verhalen uit het Elzen-Eikenbos
Fiona Rempt
Noelle Smit
