Een iPhone in je hoofd biedt veel mogelijkheden

Het lukt Kevin Brooks opnieuw. Op de helft van iBoy zit ik naar adem te happen en voel me verpletterd door een bizar maar indringend verhaal waar ik volledig in op ga. iBoy is tot dan een krankzinnig boek waarbij zich meerdere malen gevoel opdringt, dat het kinderachtig en ongeloofwaardig is. Juist op die momenten slaat Brooks de bezwaren uit handen, door het via zijn hoofdpersoon zelf ook te signaleren waardoor alles weer klopt.

Wie is iBoy? De 16-jarige Tom, een doodnormale scholier, die een iPhone op zijn hoofd krijgt geworpen, vanaf een flatgebouw, die zich in zijn schedel boort. Na zijn coma blijkt hij een soort wandelend internet te zijn waaraan alles i is. Hij kan in zijn hoofd op het web alle informatie doorzoeken, codes breken, telefoongesprekken afluisteren en zelf berichten versturen. Stukjes van de iPhone zijn in zijn hersenen gaan zitten en maakt hem ineens tot een soort superman. Een grappig gegeven voor een science-fiction boek maar Brooks plaatst dit in een realistische omgeving met gewone mensen. Nou ja, mensen die voor in de boeken van Brooks inmiddels normaal zijn. Bewoners van een achterbuurten die vertrouwd zijn met armoede en geweld. De iPhone blijkt van een flat gegooid door een van de bendeleden die betrokken was bij de gruwelijke groepsverkrachting op Toms platonische vriendin Lucy.

Tom wendt zijn magische krachten aan om de daders op het spoor te komen en werpt zich meteen op als redder van de criminele buurt. Het knappe is dat Brooks de valkuilen die op de loer liggen, knap weet te omzeilen. Hij steekt de draak met de voor de hand liggende vergelijkingen met Superman en Spiderman. Tom blijft een kwetsbare jongen van vlees en bloed die in een onmogelijke situatie is terecht gekomen. Hij in staat tot krankzinnige dingen met alle mogelijkheden die de iPhone in zijn hoofd hem biedt, hij kan met zijn handen zelfs lasterstralen uitzenden.

Brooks slaat soms wat door in de quasi-wetenschappelijke en filosifische benadering, vooral met de opdrachten aan het begin van ieder hoofdstuk. Dat soort poespas hebben zijn romans niet nodig want ze zijn krachtig genoeg van zichzelf. Het slot van iBoy is ietwat teleurstellend: te melodramatisch en zoet na een gruwelijke ontknoping die dan weer niet helemaal geloofwaardig is. De onthullingen over zijn moeder had Brooks beter achterwege kunnen laten. Er zitten dus best wat losse eindjes en merkwaardige wendingen in iBoy maar dat deert niet echt. Brooks blijft dicht genoeg bij echte mensen en laat het boek uitstijgen boven een platte science-fiction thriller. Het is een beetje Matrix maar dan met veel hedendaagse psychologie.

Brooks vult zijn young-adult oeuvre (dit is alweer zijn negende boek) telkens opnieuw aan met een verrassende en eigenzinnige roman die gaan over de grote thema’s van liefde en verraad, leven en dood en goed en kwaad. iBoy is niet  zijn beste maar wel een hele goede die zijn status als één van de beste YA-auteurs van dit moment bevestigt.

Kaft: