Gottmer
Vol verwachting kijken de dieren naar de lucht want ‘de koeien gaan een toren bouwen en de hele wei helpt mee’. Ze zullen het toch zelf moeten doen en dus neemt Pablo de leiding en volgt de rest daarna. Als echte acrobaten helpen de koeien elkaar om de steeds hoger wordende toren te beklimmen.
Tot zover lijkt Een toren van koe een stapelboek, zei het dan vrij letterlijk, maar Pieter van den Heuvel gaat door waar anderen zouden stoppen. De toren wordt onmetelijk hoog en er komen onder andere een trampoline, vorkheftruck, octopus en raket aan te pas om tot in het oneindige te kunnen doorbouwen. Tot de boer ingrijpt en er een ontnuchterend slot volgt.
Van den Heuvel heeft met zijn bibberige lijntjes een herkenbare stijl en roept dezelfde droogkomische sfeer op als in zijn opvallende debuut De verhuisdieren. Dat viel op doordat het was uit te vouwen tot een prentenboek van vier meter lang. Helaas ontbreekt een dergelijke bijzonderheid in dit nieuwe boek terwijl daar alle reden toe was. Het had letterlijk een verticaal hoogstandje op kunnen leveren. Nu is het een ver doorgevoerd idee dat in al zijn absurditeit toch ook een beetje gewoontjes aanvoelt.
De teksten zijn op rijm en kunnen wedijveren met die van Ted van Lieshout in de Boer Boris-reeks. Korte en krachtige zinnen die de humor van de prenten versterken. De kracht zit aanvankelijk vooral in de details. Wat gebeurt er met de sokken aan de waslijn en let op de wormen. In de loop van het boek verslapt de aandacht daarvoor en gaat het alleen nog om die steeds gekkere toren. Maar door het uitzoomen raakt ook daarin de focus een beetje zoek.
Slim uitgedacht en uitgevoerd maar na de hoge lat van De verhuisdieren had net iets meer originaliteit mogen worden verwacht.
