Volt
SioeJeng Tsao
Haar vader komt uit het Amazonegebied van Zuid-Amerika en haar moeder is geboren in Scandinavië. Ze staan bewust in het leven en willen niet meer dan één kind. Elin heet ze en ze is de titelpersoon van het debuut van actrice en voormalig Jeugdjournaal-presentatrice Milouska Meulens. Direct aan het begin van het boek vertrekt haar vader naar zijn geboortestreek na een mysterieus telegram van de familie. Haar moeder raakt de grip op het leven kwijt en verliest zich in verzamelwoede, zowel op het gebied van spullen als eten. Dat wordt door Meulens treffend weergegeven: ‘Ze eet alsof ze meer moet stillen dan honger’ en ‘Ze verspilde niets, ook geen tijd.’
Moeder maakt een puinhoop van het huis en verdwijnt plotseling en van haar vader verneemt ze ook al niks. Elin moet er maar mee zien te dealen. Ze ontmoet samen met een nieuwe klasgenoot een eigenzinnige vrouw, die kaal is en getatoeëerd, en zich voorstelt als professioneel puinruimer. Met zijn drieën gaan ze de strijd aan met de chaos in het leven van Elin.
Meulens laat ‘de schaduw’ van Elin het verhaal vertellen. Deze Sombra spreekt de lezer als een krachtig alter ego van de hoofdpersoon rechtstreeks toe. Een interessante vorm die niet volledig uit de verf komt maar het boek wel een mysterieuze en soms bijna mystieke lading meegeeft. Dat wordt mede gevoed door de dromen en nachtmerries van Elin waarin ze dingen beleeft die later uitkomen. Een linnen zakje met stenen dat ze bij zijn vertrek van haar vader kreeg, speelt daar ook een rol in.
Sioejeng Tsao debuteert als illustratrice in een kinderboek. Met de steunkleur paars is het lijnenspel soms krachtig, zoals in de openingsprent waar Elin omarmd wordt door haar schaduw, maar te vaak is het een ’tekeningetje’ bij het verhaal zonder veel toegevoegde waarde.
Het valt Meulens te prijzen dat ze voor een gedurfde vorm kiest, ook al vallen niet alle elementen op hun plek. Elin is een authentiek verhaal met eigenzinnige personages, die ieder uit hun eigen rugzakje putten. Het gaat over voorgevoel en intuïtie, over je alleen voelen en eenzaamheid, over aansluiting zoeken en vinden bij anderen en over schaamte. Elin worstelt met haar plek in het bestaan. Te vaak kiest Meulens voor de vage taal van coaching: ‘Laat andere mensen niet in je licht staan en jou in de schaduw zetten’.
Daar verliest de tekst de oorspronkelijkheid die het op andere momenten juist weer wel heeft. Er wordt overduidelijk toegeschreven naar een volgend deel waardoor de lucht een beetje uit het plot loopt. Er valt het nodige bij te schaven maar in de optelsom van een aantal afzonderlijke element levert Meulens een interessant debuut af.
