Gottmer
J. H. Gever
Soms is een verhaalconcept zo eenvoudig dat het bijna te simpel lijkt, maar toch heel krachtig is. Over verstoppertje spelen zijn al veel prentenboeken gemaakt. Bijvoorbeeld het tamelijk briljante Heb jij misschien olifant gezien? van David Barrow waarin het jongetje de olifant, die toch erg opvalt, maar niet weet te vinden. Toch werkt het onderwerp in Frank en Bert opnieuw op de lachspieren. Volgens vosje Frank vindt zijn beste vriend Bert (een soort grote pluizige pinda die het meest op een beer lijkt) dat hij supergoed is in verstoppen. Maar de grote lobbes is altijd direct zichtbaar als hij zich heeft verstopt. Zelfs als Frank tot honderd telt, voor kleuters een lekkere uitdaging, en Bert alle tijd heeft om een goede verstopplek te vinden.
Dan gebeurt er iets waardoor kleuters tegen het boek zullen schreeuwen dat Bert beter op moet letten. Laten we maar zeggen dat zijn roze sjaal er alles mee te maken heeft. Frank draagt zelf een kekke wollen oormuts met bollen in een fel lichtblauw. De fluorescerende kleuren zijn het geheim van dit prentenboek. Ze steken af tegen de bruine hoofdrolspelers en de donkere heuvels waar de verstopplekken zijn. De van origine Britse Chris Naylor- Ballesteros houdt zowel de tekst als tekeningen heel basaal waardoor ieder detail opvalt. Bijvoorbeeld de schalkse blik en knipoog van Bert als dit keer Frank denkt dat hij nooit gevonden gaat worden.
Mooiste en veelzeggendste zin: ‘Hij houdt heel erg van winnen maar nog meer van zijn beste vriend’. Frank en Bert is even geestig als doeltreffend en ongecompliceerd en daardoor een prentenboek dat je vaak opnieuw wilt lezen.
Deze bespreking stond in verkorte versie op AD Online op 15-9-2022
