Thor’s tweelingbroer Olmo is bij de geboorte gestorven en dat heeft een grote invloed op zijn leven. Hij ziet voortdurend dingen die er niet meer zijn en zijn overleden broer is vaak bij hem. ‘Er was een onbekende dimensie die door alles heen trilde, zodat ze bijna tastbaar werd’ . Verder heeft hij niet zoveel met mensen en dwaalt hij veel door de natuur en fotografeert dierenskeletten en andere tekenen van verval.
Zijn eenzaamheid wordt opgeheven als hij 17 is en vrienden van zijn ouders uit het buitenland terug keren met hun twee dochters. Thor raakt op slag smoorverliefd op Louise,waarmee hij in zijn jeugd al veel speelde maar het gevoel is niet wederzijds. Met Lilith, haar jongere zusje, ontwikkelt hij een bijzondere relatie. Zij raakt ook in gesprek met Olmo waardoor Thor’s wereld op zijn kop staat. Voor het eerst ervaart hij echt contact met een andere levend wezen, tot dan was hij beter in de omgang me doden.
Thor weet er geen raad mee en vervreemdt Lilith van zich en weet dat hij op een kruispunt in zijn jonge leven staat. ‘Hoelang ik nog zou treuren en me schuldig voelen over het feit dat ik bestond en daarmee voortdurend andere mensen kwetsen.’ Thor is ervan overtuigd dat de dood van zijn broertje hem aan te rekenen is en zijn ouders nemen dat beeld niet weg want het is onmogelijk er over te praten. Thor gaat op zijn eigen onhandige manier op zoek naar het antwoord op de vraag wat er precies is gebeurd bij de geboorte. Hij wordt uiteindelijk gerustgesteld en kan verder met zijn leven, eindelijk, en hij lijkt er in te slagen contact met mensen aan te gaan.
Rood weeskind is vooral een ’talig’ boek met veel natuurbeschrijvingen, verhulde zinnen en symboliek. Af en toe heel mooi en raak maar net zo vaak is het proza gemaakt en gaat het richting would-be literatuur. Helaas duikt er weer een vlinder op, die zelfs tot titel is verheven. Een afgekloven manier om iets over het contact met overledenen te zeggen en zeker in dit verhaal overbodig. Het contact tussen de levende en dode broer is geloofwaardig en naturel en deze symbolische kunstgreep doet daar afbreuk aan.
De vergelijking met het proza van Bart Moeyaert dringt zich op. Sfeervol en raadselachtig en, net als bij Moeyaert, soms op de zenuwen werkend.
Rood weeskind
Begga Dom
