‘Gran Balconia’ van Derk Visser, Gottmer, 12+
Statistisch gezien gaan mensen in hun wijk vijf tot tien jaar eerder dood dan ergens anders, weet de zus van de 14-jarige Shell uit ‘Gran Balconia’. Als ze ouder is, wil ze weg uit deze buurt om normale mensen te ontmoeten en iets van haar leven te maken. “Hier heeft iedereen problemen.” Samen met nog een zus en hun moeder wonen ze in een flatgebouw. Moeder is voor de vierde keer zwanger van een dochter, van weer een andere man. Misschien van de winterschilder, denkt Shell, want die laten net als glazenwassers ‘een spoor van zwangerschappen’ achter.
Net als de meeste van zijn vorige boeken, situeert Visser ‘Gran Balconia’ in een flatgebouw in een zogeheten achterstandswijk. De 65-jarige schrijver weet door zijn werk in de Friese jeugdzorg wat er speelt aan de rafelrand van de samenleving, een wereld die voor veel jonge lezers minder bekend zal zijn. Kinderboeken spelen zich meestal af in betere buurten, in ruime huizen met tuinen.
Terwijl ze anderen met vakantie zien gaan, bivakkeren Shell en haar zussen deze bloedhete zomer op het balkon van hun galerijflat. De wasmachine gaat stuk en in wasserette Montana valt de zoon van de eigenaar als een blok voor Shell. Zij vindt hem ook leuk, maar is huiverig voor de liefde. Ze wil niet dat mensen denken dat ze op haar moeder lijkt. Bovendien weet ze niet goed hoe dat moet met ‘dat houden van’.
Gelukkig is Lenny een jongen uit duizenden en heel anders dan die engerd met de duizend armen die naar haar staat te loeren in de supermarkt. Shell is op pad om maandverband te jatten, want daar is geen geld voor. In een flits ziet ze voor zich hoe haar leven zal verlopen na de diefstal en loopt ze toch maar de winkel uit.
Het is knap met hoeveel inlevingsvermogen deze mannelijke auteur over meisjes schrijft. Shell is stoer en rauw maar ook lief, zorgzaam en kwetsbaar en, net als haar zussen, behoorlijk slim. Iets te oud voor haar leeftijd, omdat ze zich erg verantwoordelijk voelt in een gezin met een moeder die de kantjes er van afloopt.
In dit boek vol met superieure dialogen gebeurt eigenlijk niet eens zoveel en toch is het boeiend van begin tot eind. Visser is onlangs gestopt bij Jeugdzorg en gaat zich fulltime op het schrijven richten. Goed nieuws want er zijn niet veel kinderboeken waarin zo liefdevol en met kennis van zaken over kinderen uit deze buurten wordt geschreven. Die we trouwen geen probleemkinderen moeten noemen, benadrukte Visser terecht in een interview. Het zijn gewoon kinderen.
Deze recensie stond op 21 februari in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden
