‘Groot verdwijnboek’ van Maarten Kuipers, illustraties Emanuel Wiemans, Condor, 10+
Hoe kun je een verhaal kennen als niemand het je heeft verteld? In dit geval: hoe moest Hugo de Groot weten dat een boekenkist de beste manier was om weg te komen uit slot Loevestein. Daar zat hij gevangen omdat prins Maurits hem als een bedreiging ervoer voor de eenheid in het land. Lees: hij was te intelligent en eigenzinnig en had controversiële ideeën over de rol van de staat en kerk. Die Hugo de Groot dus, die zit in 1621 met zijn gezin opgesloten in een torenkamer van het slot en krijgt in 2024 bezoek van Elsie, die hem op het idee van de boekenkist brengt.
Het derde boek van Maarten Kuipers, hij schreef eerder De zolderkampioen en Roljoch, is een lichtvoetig geschiedenisverhaal over tijdreizen. Voor een schoolproject komt Elsie een vreemd boek op het spoor dat haar naar een andere tijd ritselt. Ze staat plots in Loevestein en speelt een rol bij de ontsnapping van Hugo de Groot. Ze maakt kennis met een dienstmeid die ook Elsie heet,, wat het allemaal nog wat complexer maakt. Kuipers maakt er een spiegelverhaal van waarin het historische gedeelte interessant en onderhoudend is.
Dat geldt minder voor de rest van het verhaal waarin een eigenzinnige oma en de onzekere schoolmeester de hoofdrollen vervullen. Het is vlot en helder geschreven maar op een nogal populaire toon die weinig eigen en authentiek overkomt. Wel geschikt om voor te lezen trouwens, met veel uitroepen en typetjes en soms ook grappige zinnetjes als over oma die ‘een held op steunkousen’ is. Heel licht verpakt is er commentaar op het schoolsysteem waar vooral dingen moeten worden onderwezen die tellen.
Terwijl het misschien wel om de kracht van verhalen zou moeten gaan. Die staan centraal in de historische hoofdstukken over een man die alleen nog maar las omdat hij zo aan zijn gevangenschap kon ontsnappen. Hij laat zijn personages denken dat de geschiedenis een beetje de kluts kwijt is en speelt met de tijdlijn en de geschiedenis. Dat is een boeiend uitgangspunt en in die hoofdstukken laat Kuipers zien als auteur meer in zijn mars te hebben. Het wordt helaas verpakt in en overschaduwd door een gemakkelijk leesbaar maar ook gemakzuchtig verhaal dat de verdieping in de weg zit.
