Je zal het maar hebben: van buiten een dinosaurus en van binnen een ballerina. Brontorina Apatosaurus wil heel graag op balletles, ze heeft zelfs de naam van een danseres, vindt ze zelf. Het mooie is dat iedereen heel welwillend staat tegenover haar plan en ambities al worden de problemen niet ontkend.
Ze is te groot en heeft geen goede schoentjes. Madame Lucille, de balletlerares, moet er even over nadenken. Ze heeft immers nog nooit een dinosaurus als leerling gehad. De kinderen zien het wil zitten en dus doet Brontorina vrolijk mee met de plié, relevé en arabesque.
Dat ziet er geweldig uit want Brontorina is onweerstaanbaar, dat grappige koppie en dat gekke oranje lijf waarmee ze een beetje doet denken aan Barbapappa. Als ze de halve balletzaal aan gruzelementen heeft gedanst lijkt er een eind aan haar droom te komen. Maar dat laten de kinderen gelukkig niet gebeuren. Brontorina laat zien dat er een beetje goede wil en wat creativiteit een oplossing is. Ze heeft een droom en ze is vasthoudend en daadkrachtig. Ze vraagt zich niet af of het kan, ze doet het gewoon en ziet wat er van komt. Die goede schoentjes komen vanzelf wel.
Heel knap hoe Randy Cecil met enkel een paar stipjes een scala aan gelaatsuitdrukkingen bij de kinderen tevoorschijn tovert. Het is geen hogeschooltekenarij maar wel heel doeltreffend. Het basisigegeven, een dansende dinosaurus, is van zichzelf al zo sterk, dat de rest terecht vrij basic is gehouden. Het enorme verschil in grootte tussen het gigantische dieren en de dansende kinderen, is erg grappig. De laatste pagina had niet gehoeven, een wat moralistische dooddoener. Dat je dromen kunnen uitkomen, dat wisten we inmiddels wel.
Brontorina
James Howe
Randy Cecil
L. M. Niskos
