Hans Hagen blijft stug doordichten en bouwt gestaag door aan een poëzie -oeuvre. Dit is zijn vierde bundel, gemiddeld verschijnt er eens per zes jaar een nieuwe. In Hoe angst klinkt is uit elk van zijn vorige drie dichtbundels(Salto Natale, Ik schilder je in woorden en Maar jij) één gedicht opgenomen want, schrijft Hagen achterin, ‘je moet de boel bij elkaar houden, vind ik’.
Ook in deze bundel staan zinnen die ik jubelend door de straat wil schreeuwen en met iedereen wil delen. Daar waar het gaat over de liefde bijvoorbeeld: ‘Ik beschrijf je het liefst/ van onder tot boven (…)/ als je op zij/ nog beter erbij/ borst en buik/ lippen getuit/ ik beschrijf je het liefst/ als alles uit.’ Poëzie zonder komma’s omdat de zinnen er in één ademtocht uitvloeien. Zinnelijk en gevoelig en vooral heel direct. Zoals in het gedicht Uit dat op 11 oktober is gedateerd en blijkbaar over euthanasie gaat want een dokter sluit de spuit aan. ”Ik ben zo moe zo klaar/ hou me vast/ niet tegen/ hier scheiden onze wegen/ alles is gezegd’.
Hagen is een rechttoe-rechtaan dichter die zegt wat hij bedoelt en bedoelt wat hij zegt. Geen overdaad aan beeldspraak of ondoorgrondelijke hersenkrakers. Gemiddeld zijn het korte verzen over thema’s die dichtbij jongeren staan: liefde, verkering, school, vriendschap en dieren. Soms wordt het iets te simpel zoals in een paar verzen die over taal zelf gaan. Het lange titelgedicht over een paar kan me ook niet erg bekoren. Dat hoort ook bij poëzie, het ene gedicht spreekt meer aan dan het andere.
Het draait om ritme en melodie. Na meerdere malen lezen dans je op de woorden. Hagen is vooral heel taalgevoelig, hij heeft weinig woorden en zinnen nodig om de kern van een gevoel over te brengen. Liedjes van verlangen, van jonge mensen voor wie de wereld nog open ligt en voor wie nog zoveel mogelijk is, en wie het niet altijd mee zal zitten. Teer verwoordt in het gedicht Zachte ogen: ‘- veel valt te zien/ en tegen ook misschien’.
Hoe angst klinkt
Hans Hagen
