hvj van Lysette van Geel, illustraties Joost Stokhof, Volt, 10+
Is het zo moeilijk om gewoon aardig te zijn? Dat vraagt een vriendin van Enne als veel kinderen op school elkaar het leven zuur maken. Het is de vraag die de lezer dan al een tijdje stelt. Want het is nogal een hel: de brugklas en het middelbare schoolleven dat Lysette van Geel schetst in dit verrassend scherpe boek met een wat ongelukkige titel die niet echt de lading dekt (‘hvj’ is apptaal voor ‘hou van jou’). Een wereld van roddel en achterklap, meedogenloze pesterijen en onveiligheid.
Enne wil geen kopie worden van vorig jaar. Toen liep het voor haar totaal uit de hand na langdurige pesterijen, met ernstige gevolgen. Enne had gehoopt op de middelbare school een frisse start te maken met nieuwe vrienden, maar dat mislukt grandioos. Mede door haar eigen toedoen. Ze bezwijkt voor foute vriendinnen en maakt een onvergeeflijke vergissing door een van de docenten via het roddelaccount te belasteren, omdat ze kwaad is op zijn zoon.
Enne dreigt kopje onder te gaan in een escalerende situatie die ze zelf heeft gecreëerd. Gepesten die zelf gaan pesten, de lijn tussen daderschap en slachtofferschap blijkt flinterdun. Er is niks meer aan te doen, stelt ze zelf, als je eenmaal bent begonnen met liegen. Ze durft er thuis niet over te praten want haar vader en moeder hebben al veel met haar te stellen gehad en ‘ouders willen geen ongelukkige kinderen’, denkt Enne.
Alhoewel sommige ontwikkelingen wat kort door de bocht zijn en de toon her en der wat moralistisch is, grijpt hvj de lezer toch bij de kladden omdat Van Geel het levensecht aan laat voelen. Ze lijkt goed op de hoogte van het leven op de middelbare school in deze tijd, dat ze in veel facetten voorbij komen. De meedogenloosheid, het egoïsme, het genadeloze pesten en de kwalijke rol van social media. Maar ook empathie en echte vriendschap.
Van Geel hanteert in compacte hoofdstukken een frisse stijl die goed aansluit bij de taal en belevingswereld van jongeren, zonder dat het geforceerd voelt. Sterke troef is dat ze de hoofdpersoon een aantal keren uit het verhaal laat stappen om de lezer toe te spreken. Even een stapje terug om de absurditeit van de situatie weer te geven. De grafische illustraties van Joost Stokhof zijn een welkome aanvulling.
Lysette van Geel stipt in haar boeken maatschappelijke issues aan zoals de vluchtelingenproblematiek, schulden en nu pesten én social media. Dat doet ze op een scherpzinnige manier en daarmee is ze een steeds interessantere stem binnen het kinderboekenlandschap.
