Het belooft een spetterend feest te worden. Een knalfuif in de villa (met zwembad) van de rijke ouders van een meisje uit de klas. Je kunt maar beter zorgen dat je er voor bent uitgenodigd. Er is genoeg drank en er zijn verschillende soorten drugs. Vanaf het begin hangt er de dreiging dat dit fout gaat lopen en dat doet het ook want uiteindelijk gaat er iemand dood.
Lydia Rood focust zich op de onderlinge verhoudingen in de groep jongeren waar van alles aan de hand is, voor een deel zichtbaar en duidelijk maar vooral ook veel dat broeit en onuitgesproken is. Feest! beschrijft de dag van het feest. Om de zoveel alinea’s wisselt het vertelperspectief waardoor het verhaal in hoog tempo verteld wordt en we veel personages leren kennen. Het is als in een film waarbij de camera telkens naar een volgend personage zwenkt die het stokje overneemt. De vorm past goed bij het bijna hallucinerende karakter van het feest waar de sfeer steeds gekker wordt, door de drank en drugs.
De opgejaagdheid van de jongeren is voelbaar. Zo’n beetje alle puberproblemen passeren in sneltreinvaart de revue en dat is knap gedaan. Het is een grote kluwen van onzekerheid en geldingsdrang; bijna iedereen is wel ergens bang voor of zit met zichzelf in de knoop. Of het nou het buitenbeentje, de macho’s of de onvermijdelijke homo gaat. Het knapste meisje uit de klas blijkt zelfs lesbisch, leuk bedacht, maar een nogal dik aangezet lijntje dat niet echt uit de verf komt.
Rood verstaat de kunst om maatschappelijke thema’s toegankelijk te maken en er ook nog iets mee over te brengen. Nu kiest ze voor een onderwerp dat dicht bij de belevingswereld van pubers staat maar slaagt ze er niet helemaal in een punt te maken. Dat komt voor een deel door het al te populaire en vlotte taalgebruik maar vooral door het jammerlijke einde. Het verhaal focust deels op het uiteindelijke slachtoffer maar dat lijkt meer toeval dan opzet. Rood kiest ervoor om iemand dood te laten gaan maar waarom eigenlijk? Het had namelijk net zo goed anders kunnen gaan, laat ze op de laatste bladzijde weten. ‘Lees je liever een ander einde, surf dan naar de site’. Dan gaat er iemand anders dood. Geen sterke zet van Rood en het alternatieve einde is volstrekt onnodig en komt over als een zwaktebod. Een open einde was een stuk gedurfder en sterker geweest.
Feest!
Lydia Rood