Kiki & ik van Leo Timmers, Querido, 4+
Deze bespreking stond in een kortere versie in de Leeuwarder Courant, het Dagblad van het Noorden van 28 september.
Kiki & ik is het ultieme paardenboek. En tegelijkertijd het ultieme mensenboek. Paard Polly wordt afgeleverd bij een meisje en het is vrij snel aan tussen die twee. ‘Kiki hield van me. En ik van haar.’ De twee zijn onafscheidelijk tot op een dag alles verandert. Kiki kijkt ineens meer naar een jongen dan naar het paard.
Leo Timmers laat een andere kant van zichzelf zien na de vele prentenboeken voor peuters waar voertuigen en humor niet zelden de belangrijkste ingrediënten waren. Nu staat de ontwikkeling en ontroering voorop. De Vlaamse illustrator noemt dit zelf zijn meeste persoonlijke boek tot nu toe. Hij groeide op met paarden en zijn vader schilderde de dieren. Timmers putte uit zijn eigen herinneringen en deed inspiratie op in Ierland voor de decors. Het levert een adembenemend schouwspel op, voor iets oudere kinderen dan zijn vorige boeken.
De lezer ontdekt al snel dat het paard zelf aan het woord is. In de summiere teksten vertelt Polly over hun vriendschap waarvan hij denkt dat het altijd zal blijven duren. De woorden staan bij prenten in zwart wit, waarop het paard minitieus is getekend in allerlei gemoedstoestanden en bewegingen. Angstig, gracieus, harmonieus en in volle vaart. Altijd met de blik gericht op Kiki, die tegen haar praat en geheimen met haar deelt.
Maar het draait om de kleurrijke landschapsprenten die voor zich spreken en waar woorden overbodig zijn. Stuk voor stuk schilderachtige taferelen waarin opvalt dat Timmers ruimte durft te nemen. Beste voorbeeld is de prent die ook de voorkant siert waarin Kiki en Polly door het oneindige groen draven. Heel veel gras, en oh ja, daar draaft een paard met een meisje erop. Ronduit schitterend is de zee met golven en rotsen. Op andere prenten ligt de nadruk meer op de weersomstandigheden. Het gaat bliksemen en sneeuwen, en dat voel je.
Dan staat Polly ineens alleen aan het water als Kiki met haar nieuwe vriendje naar een vuurtoren roeit. Het is aangrijpend hoe Timmers het paard daarna laat vervagen en bijna verdwijnen. Het is eigenlijk overbodig dat er bij staat: ‘Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld’. De beelden zijn zo krachtig van zichzelf. Timmers blinkt in Kiki & ik uit in zeggingskracht. Vriendschap, loslaten en gemis op deze manier weergeven is razendknap. De plotwending is leuk, lief en romantisch.
Prijzenswaardig als een kunstenaar durft te vernieuwen en te veranderen, maar ook dicht bij zichzelf blijft. Nog dichterbij misschien wel. Het zou niet gek en zeker niet onterecht zijn als dit staaltje lef bekroningen op gaat leveren.
