Luitingh-Sijthoff
In de eerste twee decennia van zijn leven heeft Alec geen seks gehad. Dat stelt hij aan het begin van De jongen die van de klif sprong en zacht terecht kwam, het (jeugdboeken)debuut van popjournalist Stefan Raatgever. Hij vindt het zelf nogal een droevige constatering die symbool staat voor zijn karakter. Alec is vooral bezig met de oordelen en verwachtingen van anderen en heeft moeite zijn eigen richtingaanwijzer te volgen.
Het is de aanzet voor een tobberige coming of age en coming-out roman die pas in de tweede helft wat meer vaart krijgt. Alec is dan al een tijdje bevriend met Björn, de nieuwe jongen in de klas die in veel tegenovergestelde aan hem is. Björn is eigenzinnig en trekt zich juist weinig van de groepsnormen aan. De twee lijken zich op een bepaalde manier tot elkaar aangetrokken te voelen maar Alec staat zichzelf alleen toe over Björn te fantaseren ‘in het diepste donker van mijn eigen hersenpan’. Hij heeft helemaal geen zin om homo te zijn en is bang om zijn vrienden te verliezen. Het schuchtere brugklassertje hoort er aan het eind van de middelbare schooltijd eindelijk een beetje bij.
Alec krijgt zijn gedachten niet op orde. Hoe kan hij ineens op jongens vallen, heeft hij zichzelf zo slecht gekend en is hij niet eens intelligent genoeg om zichzelf te doorzien? Veel gepieker in innerlijke monologen waarmee zowel Alec als de lezer niet veel verder komen. Zijn beste vriendin Laura geeft het beste advies: Alec hoeft geen grote conclusies te trekken en een keuze te maken. Ondertussen blijft de relatie met Björn onduidelijk, zelfs nadat er is gezoend.
Een slepend jeugdboek over een onrustige en dolende ziel, die niet geheel ongeloofwaardig is neergezet maar die af en toe een schop onder zijn achterste verdient. De auteur zoekt het vaak in malle en gezochte metaforen. Een plaats in Zweden ‘bruist net zoveel als Dronten op een dinsdagochtend’. Alec vraagt zich af ‘of zelfs Stevie Wonder in die tijd een scherper gezichtsvermogen had dan ik’. Alec wil de kus met Björn graag nabeschouwen, het liefst in ‘een analyse van het niveau waarop de wedstrijden van het Nederlands elftal doorgaans worden uitgeplozen.’
De jongen die van de klif sprong en zacht terecht kwam straalt veel pretentie uit (het boek heeft zelfs een titelsong) maar heeft te lijden onder kunstgrepen, zoals een fragment uit een songtekst bij ieder hoofdstuk en de opdeling in ‘de sprong’ en ‘de landing’, die geen wezenlijke functie vervullen. De zoektocht van Alec naar zijn identiteit sluit natuurlijk aan bij die van veel jongeren maar het stijgt daar niet boven uit.
