Leopold
Enzo Pérès-Labourdette
Wouter Klootwijk is vooral bekend als culinair journalist en zijn betrokkenheid bij tv-programma’s over eten zoals als De Keuringsdienst van Waarde en Klootwijk aan zee. Maar hij heeft ook een aardig oeuvre aan kinderboeken op zijn naam staan, waarvan de eerste in 1999 verscheen. Vooral zijn peuterboeken over oom Adri genieten een zekere bekendheid. Het was een tijdje stil op dit front maar ineens is er de novelle Anne, het paard en de rivier.
Oom Theo heeft een paard nodig. Hij woont in het Zwarte Woud en moet met het paard bomen uit het bos verslepen naar de houtzagerij. Zijn broer Teun heeft wel een paard maar geen tijd om het te brengen. Als Anne voorstelt dat zij het paard naar het Zwarte Woud kan rijden, reageert hij nuchter. Na een half uurtje nadenken zegt hij het prima te vinden maar zijn dochter zal wel een paar dagen onderweg zijn. Moeder is nog een kleiner obstakel. Natuurlijk vindt zij het goed: ‘Wat zou ik dat zelf graag hebben willen doen’.
De droge nuchterheid is typerend voor het proza van Wouter Klootwijk. Anne start haar tocht met het paard, ze hoeft eigenlijk alleen maar de rivier te volgen. Op haar weg ontmoet ze enkele mensen met wie ze zonder omhaal van veel woorden gesprekjes voert.
‘Hoe heet jij?’, vraagt Anne. De jongen wacht even, zegt ‘eh’ en nog eens ‘eh’ en dan, zachtjes: ‘Ik heet Jan. Maar ik wil eigenlijk geen Jan heten’. ‘Hoe dan?’ ‘Willem’, zegt de jongen, ‘maar dat kon niet, want mijn broer heet al Willem’. ‘Jan is een mooie naam’, zegt Anne. Jan op de fiets kijkt naar Anne. Hij is verbaasd. Dat heeft nog nooit iemand tegen hem gezegd. Jan is een gewone naam. Maar dat hij mooi is wist hij niet.
In korte zinnen en treffende beschrijvingen kleurt Wouter Klootwijk de tocht te paard in, zonder franje en overbodigheid. Anne, het paard en de rivier, zoals de titel aangeeft, heel veel meer is het ook niet. En het is voldoende. In een prettige cadans legt de lezer de trip af, zonder al te veel onderbrekingen of onoplosbare problemen. Zo eenvoudig kan het zijn, een kind kan de was doen en kan veel zelfstandigheid aan.
Klootwijk neemt het kind op een vanzelfsprekende manier serieus, wat doet denken aan het werk van bijvoorbeeld Dolf Verroen. Bijzonder is dat hij ook de volwassenen in hun waarde laat en ze niet tegenover kinderen zet. Iedereen in de grote wijde wereld gaat prettig met elkaar om. Een tikkeltje dromerig en naïef natuurlijk, maar dat is erg welkom. Gewoon vertrouwen hebben, in elkaar en in het avontuur.
Een fijn boek, mede door de sfeervolle en een tikje vervreemdende illustraties van Enzo Pérès-Labourdette. De jonge Franse illustrator heeft zich in Amsterdam gevestigd en ontving eerder het Fiep Westendorp Stipendium ontving. Voor de coverillustratie van dit boek is hij genomineerd voor de beste illustraties van 2016 door de Society of Illustrators in New York.
