Hoogland & van Klaveren
Sylvia Weve is doorgaans de steunpilaar als illustrator van Bette Westera en enkele andere Nederlandse kinderboekenschrijvers. Op eigen kracht komt ze nu met een logboek dat ze ‘heeft gevonden’ in een steegje in Ootmarsum. Van de stokoude mevrouw Van Elders kreeg ze het ontbrekende deel en dat heeft ze zogenaamd opgeknapt zodat iedereen deze ‘nooit eerder getoonde, uitzonderlijke verzameling van tot nu toe onbekende dieren’ kan aanschouwen.
Op de ene pagina staat het fantasiebeest groot afgebeeld en daarnaast worden ze beschreven met kleine tekeningetjes en de meest hilarische wetenswaardigheden. Het gaat om een dieren met de meeste idiote namen. De Cervus Brassiscus Albus staat bevoorbeeld bekend als het Witte Kooltjeshert. Hun kinderen heten spruiten en stinken net zo erg als de groente en door hun opvliegende karakter verwonden ze elkaar in de paartijd nogal eens. Die tekst wordt gelardeerd met boos kijkende spruiten en bloedvlekken. De Dikke Juttepeer is ondanks zijn plompe uiterlijk heel licht en kwiek. ‘Het mannetje is niet eetbaar, het vrouwtje is vooral lekker met chocoladesaus’. Een recept daarvoor is bijgeleverd. Van de Wamsteker is niet bekend waarom hij zo heet. ‘Het kan natuurlijk zijn dat hij wammen steekt maar dat verklaart eigenlijk ook niet echt veel’. Weve schrijft niet onaardig al had de tekst hier en daar een beetje bijgepunt kunnen worden. Het gaat van absurd naar nog absurder, af en toe te flauw maar net zo vaak hilarisch.
De vergelijking met het groots opgezette Fabeldieren van Floortje Zwigtman en Ludwig Volbeda is logisch en daar legt dit logboek het tegen af maar dat is geen schande. Net als bij dat boek is de samenhang niet het sterkste punt. De context ontbreekt. Er hadden nog twintig dieren in kunnen staan, of vijf minder. Het persoonlijke verhaaltje van Weve, over de vondst in een steeg, beperkt zich tot de achterflap en staat daarmee los van het boek, wat voelt als een gemiste kans
logboek van tot nu toe onbekende dieren blijft overeind, vooral de grote tekeningen van de dieren zijn mooi. Bijvoorbeeld die van het Grote Kleermakertje die voor de helft een naaimachine is; de Lapse Vlieger betaat bijna volledig uit een theedoek. Een lekker maf en fantasievol boek, grenzeloos en buiten de lijntjes. Het is een genoegen om kennis te maken met de dieren die tot nu toe onbekend waren.
