‘Peetje en flieflo en de verdwaalde superstinker’ van Mathilde Stein, illustraties Will Hughes, Lemniscaat, 4+
Een reuze-ruft , een reet-rotje, een bips-boertje. Een scheetwolk is het personage waar het om draait in dit hilarische boek om draait. Laat het maar aan Mathilde Stein over om synoniemen te verzinnen voor een scheet of wind, of zoals het in de titel heet: de verdwaalde superstinker. Een jongetje en zijn hond zien de ontheemde wind hangen in het park, geven hem de naam Knoepie en gaan samen met hem op zoek naar de persoon die bij hem hoort.
Stein strooit in haar vierde boek in relatief korte tijd met woordgrappen en grollen die in dienst staan van het verhaal. Eerst is er een ‘onderbroek-onderzoek’ waar hondje Flieflo aan de blote billen van voorbijgangers moet ruiken of ze bij Knoepie passen. Als dat niks oplevert, leidt de opgewonden zoektocht naar andere plekken zoals het paleis en de gevangenis. Opnieuw een dynamisch avontuur dat nog redelijk spannend is en een verrassende uitkomst heeft.
Het is nooit saai in de boeken van Mathilde Stein en het wordt ook niet te flauw, waar dat gemakkelijk had gekund. Daarvoor is de auteur te vaardig en creatief met taal. De prins praat in zinnen als: ‘deut leukt meu steurk, u reukt het al’. Scheten zijn natuurlijk een dankbaar onderwerp in een verhaal voor kleuters, waarbij de lach nooit ver weg is, maar het verhaal blijft leidend. Inhoudelijk is het minder gelaagd dan Maksie en vooral De vuurtorenbeer, maar wat betreft succes met voorlezen, zal het met stip op 1 staan.
De bij ons nog onbekende Britse tekenaar Will Hughes toont zich wel heel erg een navolger van Dahl-illustrator Quentin Blake, in de zin van: als je niet beter zou weten. Maar de onstuimige tekeningen passen dan weer uitstekend bij dit energieke verhaal.
