De relatie tussen kleinkinderen en hun grootouders is al vaak beschreven in de jeugdliteratuur. Onlangs nog in Hoe oma alsmaar kleiner werd, een Vlaams juweeltje. Mare en de dingen kan toegevoegd worden aan de rij van zeer geslaagde kinderboeken over opa’s en oma’s.
Mare heeft een diepe band met haar oma, ze zijn beste vriendinnen met een gedeelde voorkeur voor lekker eten. Oma is net zo ongeduldig en gulzig als haar kleindochter. Ze vreten samen alle koekjes op en snoeten ’tot ze van suiker en kruimels aan elkaar kleefden’. Maar oma valt en vergeet daarna een heleboel dingen. Mare vindt het stom. ‘Wat gebeurt er nou helemaal? Waarom is alles zo moeilijk opeens?’. Plots gaat dan grootvader dood, hij houdt zomaar op met leven.
Mortier zet de woorden op de goede plek en toont zich opnieuw een sobere en precieze verteller. Met weinig woorden zet ze gevoelens en verhoudingen neer. ‘Mare wist precies wat grootmoe zei. Ze las het in haar ogen en plukte de letters uit grootmoeders mond.’ Er is plaats voor boosheid, verdriet, onbegrip en opstandigheid. Die mensen die maar niet snappen dat oma friet en biefstuk wil. Tegen de verpleegster die oma tegenhoudt als ze haar overleden man nog een keer wil zien: ‘Loop heen, stomme gans’.
De prenten van Kaatje Vermeire zijn voor de liefhebber. Grote en imposante prenten die zowel romantisch als rauw zijn. De liefde spat van de pagina’s maar tegelijkertijd is de wereld soms hard en grauw. Op het moment dat er iets lelijks gebeurt, gebruikt Vermeire donkere en sombere kleuren wat dreigende beelden oplevert. Ze neemt een loopje met de logica, de verhoudingen zijn soms uit het lood, wat bijdraagt aan het gevoel achter het verhaal.
De titel is wat ongelukkig gekozen maar voor de rest klopt er heel veel aan dit in meerdere opzichten grootse prentenboek dat een liefdevol en indringend verhaal vertelt.
Mare en de dingen
Tine Mortier
Kaatje Vermeire
