De Eenhoorn
Een sober verhaal over de Eerste Wereldoorlog waarin een blind meisje kennismaakt met een Afrikaanse soldaat. Ze ontmoeten elkaar op een bankje en raken in gesprek. Alinxe Sax laat ze afwisselend aan het woord waardoor de gesprekken een dubbel perspectief krijgen. Al snel komt de soldaat niet meer en gaat het meisje naar hem op zoek. Ze krijgt daarbij hulp van een andere soldaat met een paard. Na de nodige omzwervingen vinden ze de Afrikaanse soldaat, net op tijd. De wanhoop had zich van hem meester gemaakt, nadat hij gewond raakte en visoenen kreeg van zijn vrouw en kind. Het blinde meisje staat voor de hoop, ze is vasthoudend en gelooft in een goede afloop.
Een klein en lief verhaal maar het is zo minimalistisch opgeschreven dat het bij mij nauwelijks binnenkomt. De twee karakters zijn sjablonen die symbool staan voor wat er in vreselijke oorlog gebeurt. Sax geeft ze verder weinig mee en ook de rest van het verhaal krijgt nauwelijks reliëf en diepte. Meisje ontmoet soldaat, raakt hem kwijt, gaat zoeken en vindt hem terug. En oh ja, ze is blind. Ik versimpel het nauwelijks want over veel meer gaat het voor mij in deze novelle niet.
De duistere oorlogsprenten zijn knap gemaakt maar versterken het gevoel van afstandelijkheid. In het indrukwekkende De kleuren van het getto over de Tweede Wereldoorlog zijn de prenten ook duister en dreigend maar daar heeft het een functie. Dat verhaal gaat over de onderdrukking en uitroeiing van het Joodse volk en daar zit weinig hoop en vrolijkheid bij. In Het meisje en de soldaat mis ik de urgentie voor deze manier van illustreren. Het is naar en grauw en doet afbreuk aan het verhaal waarin hoop juist een belangrijke rol speelt. Het is ongetwijfeld vakwerk en een kwestie van smaak maar wat de makers ermee willen overbrengen, zeker aan kinderen vanaf tien jaar, blijft voor mij een raadsel.
Het meisje en de soldaat
Aline Sax
Ann de Bode
De Eenhoorn
