Lemniscaat
Lydia Meeder en Barbara Zuurbier
Weer een boek in de reeks: pubers met een angststoornis. Als je op young adult af zou gaan, staat het er met de mentale gesteldheid van jongeren niet al te best voor. Tieners lezen nou eenmaal graag over problemen, misschien omdat die van hen zelf dan weer een beetje meevallen.
Merel is een ziekelijk verlegen en angstig meisje dat naar een psychiatrische afdeling wordt gestuurd nadat ze op het rand van het schooldak is aangetroffen. Ze ontkent bij hoog en bij laag dat ze zelfmoord wilde plegen maar weigert te vertellen wat ze daar dan wel deed, vanuit de angst voor krankzinnig te worden versleten. Dat mysterie van het zwijgen wordt door debutant Sarah Moon langzaam ontrafeld. Vooral door middel van boeiende ontmoetingen met een pyschiater van wie Merel aanvankelijk niks moet hebben. Ze zwijgt of geeft sociaal wenselijke antwoorden maar deze dokter Katz vindt geleidelijk een ingang, vooral door het delen van rockmuziek.
Merel is bang voor mensen en kan niet over haar gevoelens praten. Als er stress ontstaat, schiet ze bijna letterlijk in een vluchtmechanisme. Die dissociatie, het buiten zichzelf treden, is geloofwaardig beschreven. Haar problemen hebben te maken met mensen die ze heeft verloren, waardoor ze geen mensen durft toe te laten, wat ze ook min of meer van haar moeder heeft meegekregen. Haar vader is een onbekende donor waardoor de band met haar moeder extra hecht is, maar die is sinds de ‘zelfmoordpoging’ ernstig verstoord.
Merel is een heel aardig debuut met enkele originele invalshoeken, zoals de populaire muziekcultuur, die Merels redding blijkt te zijn. Fris geschreven en met sterk uitgewerkte karakters. De ontwikkelingen tegen het einde zijn wat al te feelgood. Natuurlijk komt het goed en landt Merel langzaam, dat had een tikje minder Amerikaans gemogen.
