De Eenhoorn
An Candaele
Alle dieren hebben dezelfde kleur, behalve de kameleon, want die verandert graag van kleur. Hij is aanvankelijk groen maar op de nieuwe school hebben zijn schoolkameraden een blauwe kruk neergezet. ‘Hier op school is jouw kleur blauw’, vindt de giraf maar de kameleon moet ervan huilen. Hij wil zich niet vastpinnen op één kleur en zijn nieuwe vrienden zijn direct om en vieren feest.
Het is op zich verrassend dat de gelauwerde Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts een prentenboek heeft gemaakt en dan zou je verwachten dat ze met een goed idee komt., Zeker als de uitgeverij aankondigt dat dit het begin van een serie is. Het meest opvallende aan de tekst is dat de kameleon KameLeon heet, de giraf GiRaf en de olifant OliFant. Dat is vrij tragisch maar het is niet anders. Weinig zinnetjes in Ik ben kameleon zijn heel bijzonder en niets wijst er op dat we hier met een schrijfster van naam te maken hebben. Het onderliggende motiefje over verschillen en acceptatie is flinterdun en nauwelijks uitgewerkt. Veel verder dan gebabbel over welke kleur mooier is, komt het niet.
De illustraties van An Candaele maken het er niet beter op want ze zijn domweg niet erg mooi, veel minder geslaagd dan haar tekeningen in het onlangs verschenen prentenboek Ik wil naar verder (met tekst van Anne Provoost). In dit boek tekent ze de dieren grof en KameLeon ziet er nogal freakerig uit. Natuurlijk is het spel met de kleuren aardig maar het ligt er dik bovenop. KameLeon doet een soort Twister om te laten zien dat hij van kleur kan veranderen, origineler dan dat wordt het niet.
De tijdelijke metamorfose van Kristien Hemmerechts naar kinderboekenschrijfster is nog even wennen.
Ik ben kameleon
Kristien Hemmerechts
An Candaele
De Eenhoorn
