Skate heeft op haar zeventiende al het gevoel drie levens te hebben geleefd. Met een alcoholistische vader die in de gevangenis zit, is dat wel begrijpelijk. De moeder van Skate en Rosie is overleden toen ze babies waren en ze moeten grotendeels op eigen kracht zien te overleven.
Gelukkig zijn er genoeg mensen om heen, die klaar staan om te helpen. Een nicht, de moeder van een vriendje en de baas van de kegelbaan, waar Skate een baantje heeft. Beide zussen bezoeken bijeenkomsten van een praatgroep voor kinderen van alcoholverslaafde ouders. Rosie is de begripvolle (“mijn vader is een aardige alcoholist”), ze gaat ook bij haar vader op bezoek en Skate de cynische en boze, die de praatgroep ‘watjesklets’ noemt en woedend is op ‘de Ouwe Kraai’. Als zijn straf verlengd wordt omdat hij hoestsiroop uit de gevangenisapotheek steelt vanwege de alcohol, verspeelt hij ook het laatste restje van Rosie’s vertrouwen.
De meisjes krijgen meer te verstouwen dan bij hun leeftijd hoort, wat Skate doet verzuchten: ‘Dat is wat er wordt bedoeld met oud worden. Dat je zoveel voelt dat je er nauwelijks nog een touw aan kunt vastknopen.’ Skate heeft een moeizaam verlopende relatie met een jongen die gaat studeren en Rosie krijgt een moeizame relatie met een jongen uit de praatgroep. Waarom het niet echt van de grond komt, weten ze zelf ook niet en blijft ook voor de lezer een raadsel. Rosie en Skate zijn sympathieke personages maar er is geen noodzaak waarom we ze moeten leren kennen. Ze struikelen door het leven en maken ze gekke, grappige en ontroerende dingen mee. Maar van diepgang is nauwelijks sprake. De band met hun alcoholistische vader wordt matig uitgewerkt en ook de andere psychologische lijntjes (het missen van een moeder bijvoorbeeld) worden niet meer dan terloops aangestipt. Vlot geschreven, dat wel, maar een aangrijpend verhaal, zoals de cover belooft, is het zeker niet.
Rosie en Skate
Beth Ann Bauman
Marcella Houweling
