Nee, nee en nog eens nee van Noemi Vola, vertaling Marion Everink, Parade, 4+
Als je van illustraties houdt die eruit zien als tekeningetjes die je zelf vroeger op school maakte, ben je bij Noemi Vola aan het goede adres. Het is natuurlijk niet zo, want na een paar keer kijken, ontdek je hoe kunstig haar werk in elkaar steekt. Dat viel al op bij De woelige wereld van de worm, een knotsgek en eigenzinnig boek waarmee de Italiaanse in ons land haar visitekaartje afgaf.
Die schijn van ongedwongen tekenen zit ook in Nee, nee en nog eens nee. Een koppig verhaal over een Spin en een onaangename Kikker die nergens zin in heeft. “Ze vroeg Spin nooit mee voor een blokje om, het kon haar niets schelen of Spin het warm had, of koud, of iets ertussenin”. Kikker kent maar één antwoord op alle vragen van Spin: NEE. Spin verzamelt de nee’s tot dat haar huis (lees: web) er helemaal vol mee zit.
De weergave van de gemoedsgestelheid van Spin is realistisch. Ondanks dat ze tegen een muur aan blijft lopen, kan ze aan niks anders meer denken dan aan Kikker en wordt ze helemaal in beslag genomen door zijn negativiteit. Totdat haar de obsessie letterlijk wordt weggeblazen door een frisse wind. Een storm leidt tot een grote en positieve verandering.
De tekeningen met viltstift zijn opnieuw ongedwongen en geestig. Er straalt een enorm plezier uit, in alle kleine grapjes. De malle dierensloffen van Spin bijvoorbeeld, maar ook hoe ze in een regenpakje wordt gehesen en onder een Spiderman dekbed slaapt. Kikker zit steeds in dezelfde houding om zijn starheid te benadrukken.
De moraal is duidelijk maar niet opdringerig. Alleen maar negatief zijn leidt tot niks. Er valt heel veel te zien en te ontdekken in de kleurrijke, vrolijke en gevarieerde stifttekeningen. Kortom: een prentenboek dat je best zelf had willen maken.
