Lemniscaat
Ive heeft het gevoel alsof haar ouders in een filmscène meespelen waar ze niet aan mee kan doen omdat ze het script niet kent. Haar ouders zijn beiden bioloog en werden verliefd tijdens het wadlopen. Hun huwelijk is inmiddels in zwaar weer beland. De vader van Ive verstopt zich in zijn werk en haar moeder ‘wil vrij zijn’. Met hulp van een oude vriendin onderzoekt ze of haar toekomst bij de paarden ligt. Tijdens een vakantie op een Waddeneiland wordt Ive geconfronteerd met de problemen van haar ouders en probeert ze nog iets van de scherven te lijmen.
Scherven die letterlijk in haar gezicht zitten na een auto-ongeluk op de heenweg. Ze heeft last van duizelingen en ziet dingen die er niet zijn; ‘de wereld golft om haar heen’. Half in shock maakt Ive op kennis een meisje dat luistert naar de naam Evi. Die omgedraaide naam doet direct vermoeden dat er hier meer aan de hand is dan een toevallige ontmoeting.
Noorderlicht doet denken aan de boeken van Anna Woltz en Enne Koens waarin de hoofdpersonen andere kinderen leren kennen en in bijzondere omstandigheden terecht komen. Vaak op het randje van geloofwaardig wat het juist zo prettig maakt. In een kinderboek kunnen gebeurtenissen gecomprimeerd worden (wat normaal een jaar zou duren, kan nu in een week), waardoor de spanningsboog strakker komt te staan. In Noorderlicht gebeurt ook veel. Van Praag voert veel personages op en bewandelt en aantal zijpaadjes. Er wordt gerefereerd aan het Andersen-sprookje over De Sneeuwkoningin, het gaat over de klimaatproblematiek, een huwelijks- en midlifecrisis en ouder-kindrelaties. En over de waarde van herinneringen. ‘Herinneringen zijn het belangrijkste, die moet je je niet laten afpakken of lelijk laten maken’.
Er spelen nog vele andere lijntjes doorheen, zoals een ’truth or dare’ spel en de belofte van haar vader om ooit naar Lapland te gaan. Net als Ive gaat het de lezer ook duizelen. Het is een bekend euvel maar het gebeurt ook hier: de focus raakt zoek omdat hij telkens wordt verlegd. Minder is meer en vermoord je darlings, het is niet gebeurd. Van Praag wil zoveel kwijt dat het onmogelijk is vast te stellen waar het haar echt om is te doen. Al die motieven en themaatjes doen ook afbreuk aan de leesbaarheid van het verhaal. Het valt niet mee om bij Ive te blijven en haar te doorgronden en de spiegel met Evi, dat andere meisje, wordt nauwelijks uitgewerkt.
Jammer, want er lijkt in potentie meer in te zitten. Het is een verhaal over elkaar willen en kunnen begrijpen en over nabijheid en afstand. Maar vooral over de angst om het vertrouwde te verliezen. Bij Ive slaat de paniek toe omdat het veilige gezinsleven op het spel staat. Als Van Praag dat beklemmender en invoelbaarder had gemaakt, was Noorderlicht een stuk interessanter geweest.
