Querido
De wondertuin is losjes gebaseerd op het sprookje De stukgedanste schoentjes van de gebroeders Grimm, staat voorin het nieuwe prentenboek van Gerda Dendooven. Het bewerken van sprookjes en klassieke verhalen blijft een favoriete bezigheid van veel kinderboekenschrijvers. Niet heel erg, maar wat is er mis met sprankelnieuwe ideeën? De term ‘losjes gebaseerd’ is in dit geval onzin, Dendooven blijft dicht bij het oorspronkelijke verhaal van de Grimms.
In De Wondertuin gaat het om de twaalf dochters van de koning die door hem liefdevol maar overbeschermd worden opgevoed en nauwelijks in contact komen met anderen. Geen enkele jongeman slaagt er in om een afspraakje te regelen en de prinsessen raken slaperig van verveling in hun gouden kooi. Dan ontdekken ze een trap die naar een tuin leidt waar ze de nachten (en hun schoentjes) stuk dansen met knappe prinsen. De koning snapt niet waarom zijn dochters plotseling zo uitgeput zijn en steeds nieuwe schoenen nodig hebben en stuurt verschillende verspieders op onderzoek uit.
Dendooven is een echte jurylieveling, de Vlaamse sleept met vrijwel al haar boeken prijzen in de wacht, met name in haar eigen land, maar ook een Zilveren Griffel in 2010 voor Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam. Ze werd bekroond voor zowel haar teksten als haar prenten. Persoonlijk ben ik doorgaans van haar teksten het meest gecharmeerd. Het verhaal in De Wondertuin is stilistisch verfijnd verteld in mooie zinnen en kunstige voorleesdialoogjes. De prenten hebben veel weg van een schetsboek, alsof Dendooven de lezers deelgenoot maakt van het maakproces. Het is veel en vol en je moet een beetje houden van die rommelige opzet. In De Wondertuin pakt het goed uit, juist omdat het een dozijn prinsessen gaat die allemaal aan de man willen geraken.
Een kunstzinnig prentenboek maar het blijft de vraag wat de meerwaarde is van het op deze manier opnieuw vertellen van een sprookje van Grimm. Dat hebben de broers zelf al zo goed gedaan.
De wondertuin
Gerda Dendooven
Querido
