Lemniscaat
Cees van de Berg viel vorig jaar op met zijn boek Gevonden dat opbouwende kritieken kreeg. Uitgeverij Lemniscaat bracht zijn eerste boek Lotje later opnieuw uit en nu ligt er ook al een derde: Paloma. In grote lijnen het zelfde stramien: een eigengereide meid die zich de wet niet laten voorschrijven en fier op zoek gaan naar oplossingen voor problemen. Friet uit Gevonden probeerde voor een vergeetachtige meneer te zorgen. Paloma wil haar vader redden.
Die is na het overlijden van haar moeder de weg kwijt geraakt en aan het drinken geslagen, waardoor zijn meubelmakerij in zwaar weer verkeert. Paloma denkt alle problemen in één keer te kunnen oplossen door heel veel geld te verdienen. Ze kan goed piano spelen maar is ook hoogbegaafd en in het bezit van een wiskundige formule die het internet zou kunnen veranderen. Door mee te doen aan een wedstrijd, kan ze rijk worden en haar vader uit de penarie helpen, denkt ze. Het idee is alleen afkomstig van haar moeder die het om morele redenen niet wilde gebruiken.
Er volgt een wat merkwaardige race tegen de klok, samen met een geit, om op tijd bij de wedstrijd te zijn. Van den Berg verliest zich in bijzaken en trekt teveel malligheid en eendimensionale personages uit de kast waardoor het een verhaal een karikaturale wending krijgt. Onnodig, want het basisgegeven snijdt wel hout en had een zorgvuldiger uitwerking verdiend. De gesprekken die Paloma zogenaamd via de telefoon met haar moeder voert, zijn ongeloofwaardig in het geval van zo’n slimme meid.
Wel heel mooi: de liefde tussen Paloma en haar vader, die spat van de bladzijden af. Het verdriet onmacht om na zo’n trauma het leven vorm te blijven gegeven en elkaar vast te houden, is overtuigend. Paloma leert dat ze niet de hele wereld hoeft te redden. In de gesprekken met haar vader wordt het nogal expliciet benoemd, waardoor het een onnodig moralistische laag krijgt. Het was al wel duidelijk dat kinderen mogen twijfelen en niet alles hoeven op te lossen voor volwassenen.
Het uitgangspunt van Paloma is niet onaardig maar de uitwerking is te onevenwichtig om de verwachting die Van den Berg met zijn vorige boek schiep, waar te maken.
