Gottmer
Snel nadat het het prentenboek van de Kinderboekenweek in grote getale is verkocht, ligt er alweer een nieuwe van Yvonne Jagtenberg. Na boeken over een hondje en een varken is de hoofdrol dit keer voor een kat met de naam Piet. Die doet wel wat denken aan hangbuikzwijn Herman. Ook een soort archetype, zoals kinderen zo’n dieren zouden tekenen. En opnieuw diklijvig wat het verhaal ironisch maakt, want het is verhaal over eten.
Het verhaal is even simpel als doeltreffend. Piet heeft altijd honger is voortdurend op zoek naar eten. ‘Of hij nou slaapt, snurkt of sluipt. Piet heeft altijd trek.’ Maar iedere mogelijke prooi legt hem uit waarom zij niet geschikt zijn als voedsel. Vogels verspreiden zaden zodat er nieuwe planten kunnen groeien en bijen zijn nodig voor de verstuiving. Piet accepteert dat ze zich allemaal even belangrijk voelen of dat ook echt zijn, maar hij gaat steeds sipper kijken. Wat is zijn taak in het leven eigenlijk? Dat blijkt aan het vanzelfsprekende en lieve slot.
Knap hoe Jagtenberg weer een dier vormgeeft dat meteen staat en symbool kan zijn voor zijn soort. Een kat zonder opsmuk, gewoon grijs en met oortjes en snorharen en een poepgaatje. Niks bijzonder zou je zeggen, en toch staat Piet meteen als een huis door de sprekende beeldtaal. Dat geldt overigens net zo goed voor de andere dieren, zoals de goudvis en de koe. Prettig is dat er weinig witte achtergrond is, in tegenstelling tot in Mijn huis is jouw huis. Grote vlakken, alleen Piet zelf al neemt behoorlijk wat ruimte in, waarbij het streepjesvormige gras opvalt.
Toch weer een nieuw hoogtepunt in het niet bepaald misselijke oeuvre van de tweevoudig Gouden Penseel-winnares.
