Een struisvogel die maar blijft rennen ondanks de enorme tegenwind. Fiet wil rennen is gekozen tot prentenboek van het jaar 2011 en daarmee het boek voor de Nationale Voorleesdagen in maart. En dan kreeg Bibi Dumon Tak ook nog eens de zilveren griffel. Eerder dan die griffel voor de teksten had Noelle Smit misschien gelauwerd moeten worden voor de tekeningen.
De wind wil niets horen en de wind wil niets zien. De wind wil alleen maar waaien, waaien, waaien. Razendknap hoe Smit de wind verbeeldt in de vachten van de dieren, in de bomen en in de beweging. De teksten en tekeningen hebben sowieso veel vaart: het giert en stormt en blaast en kiert. Dumon Tak jaagt het verhaal op. Op iedere bladzijde gaat het iets harder waaien. De wind suist nog steviger, doet er nog een schepje bovenop en ‘plukt alsof hij wel honderden handen heeft’.
Minder sterk is de opbouw volgens veelbeproefd recept. Fiet komt steeds andere dieren tegen die een schuilplaats bieden waar de koppige vogel niet op ingaat, het klassieke Mol-die-wil-weten-wie-er-op-zijn-kop-heeft-gepoept concept. Fiet wil niks weten van al de aangedragen oplossingen en de struisvogel stopt figuurlijk zijn kop in het zand. De oplossing die Fiet uiteindelijk verzint is simpel en voor de hand liggend en toch was hij er nog niet opgekomen. Net als de lezer wellicht
Een prima keuze van het CPNB om Fiet wil rennen te kiezen als prentenboek van het jaar omdat het een kwalitatief goed boek is en er veel omheen te bedenken is. Het wachten is op een pittige voorjaarsstorm tijdens de Nationale Voorleesdagen.
Fiet wil rennen
Bibi Dumon Tak
Noelle Smit
