Leopold
De ouders van Tijs hebben een product aangeschaft dat nog maar net op de markt is. Een robot die sprekend op hun overleden zoon Dennie lijkt en het verdriet van vooral de moeder moet verzachten. Tijs moet weinig van de surrogaatbroer hebben.
Een interessant gegeven dat wellicht in de toekomst geen verzinsel blijkt te zijn. Op welke manier kun je mensen vervangen door mechanica en speelt dat ook een rol in bijvoorbeeld de rouwverwerking? In Toen mijn broer een robot verwerkt Emiel de Wild (zilveren griffel voor Broergeheim in 2013) die vraag in een avonturenverhaal. Tijs bedenkt samen met zijn beste vriend een plan om van zijn robotbroer af te komen. De Wild legt daarin nogal de nadruk op de scheiding van de ouders van die vriend, waardoor de thematiek in de verdrukking komt. Over rouw zijn de inzichten sowieso nogal minimaal. Iedereen verwerkt een verlies op zijn of haar eigen manier en het is voor gezinsleden ingewikkeld om elkaar daarbij vast te houden. Niet echt een eye-opener.
De rol van robotica is interessanter, zeker omdat Tijs gaat twijfelen. Hij begint te wennen aan zijn surrogaatbroer die wel erg goed lijkt en met wie hij samen herinneringen op kan halen. Tot die tijd voerde hij zelf gesprekken met Dennie in zijn hoofd die geestig en ontroerend zijn opgeschreven. Ook in de gesprekken na de dood blijven ze echte broers. ‘Ik wou dat je niet dood was.’- ‘Tsja. Ik wou dat ik was doodgereden door een Porsche in plaats van door een Renault.’
Misschien zijn die gesprekken een beetje gek, denkt Tijs, maar is zo’n robot niet vele malen idioter? ‘Eerst namen de mensen pillen zodra ze een pijnlijke emotie voelen en dit is de volgende stap’, zegt de vader van zijn vriend. Tijs weet dat zijn moeder haar emoties juist wel wil voelen, alleen is het teveel en te vaak. Dit soort dillema’s raken de kern maar worden iets teveel ondergesneeuwd door bijzaken.
Deze bespreking werd op 6 mei 2022 gepubliceerd in de cultuurbijlagen van het Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant.
