Twee vriendinnen drijven elkaar tot het uiterste

Twee meisjes drijven elkaar tot het uiterste door een weddenschap om een jongen die ze nauwelijks kennen. Ze leggen elkaar uitdagingen op waar niet over te discussieren valt. Een methode die doet denken aan Niets van Jane Teller. De een moet een roddel verspreiden op facebook, de ander moet haar prachtige haar rood verven. De meisjes hebben elkaar in een wurgende houdgreep en uiteindelijk loopt deze weddenschap loopt fataal af.

De hele tragedie wordt beschreven vanuit de kliniek waarin Lien wordt opgenomen voor therapie. Lien voelt zich totaal onbegrepen en weigert de muur om zich heen af te breken en laat maar weinig aan haar omgeving en de therapeute, en ook aan de lezers. Langzaam wordt duidelijk wat er precies is gebeurd maar vanaf het begin is al duidelijk dat de weddenschap totaal uit hand liep. Het mondjesmaat loslaten van de informatie heeft geen functie en suggereert een suspense die niet wordt waargemaakt.

Een mooie en subtiele verhaallijn is de oude buurjongensvrienschap met Jens die zich langzaam ontwikkeld tot een liefdesaffaire. Al blijft het onduidelijk waarom Lien ineens die gevoelens voor hem heeft. Net als dat de achtergrond van de weddenschap niet helder wordt. Dat is jammer want daardoor is de angel uit het hele drama verdwenen. De vriendinnen zitten bij elkaar in de tang en hebben elkaar klem gezet, dat is duidelijk en goed uitgewerkt. Bergen heeft de roman knap gecomponeerd met flashbacks en herinneringen die door het heden heenlopen. Het is heftig en soms aangrijpend en er waart een mysterieuze spanning door het boek. Toch ontbreekt  de noodzaak en relevantie om De Vlindertheorie een zeer geslaagde psychologische roman te noemen. Bergen werkt de karakters te weing uit en laat niet zien waarom het niet anders dan op deze manier kan lopen. De auteur heeft dit plot nodig voor het drama maar daar heeft een lezer geen boodschap aan.

De titel is een voorbeeld van de pretentie. Alles heeft met alles te maken maar dat is hier helemaal niet het geval. Er is teveel literatuur van gemaakt in plaats van dat het psychologische plot goed is uitgewerkt. Het boek doet in opzet een beetje denken aan het werk van bijvoorbeeld Aiden Chambers maar dat niveau wordt niet gehaald.