Op de langste dag van het jaar komen alle dorpelingen bij elkaar om naar verhalen te luisteren. Nonno, de grootvader van Venn, verstaat de kunst om zijn gehoor te boeien. ‘Hij hoefde de mensen niet om stilte te vragen, de mensen zwegen zodra hij begon te spreken’. Venn is jaloers want hij wil net zo’n groot verteller worden als zijn opa maar zijn stem is monotoon en glansloos en hij spreekt traag en nogal saai.
Venn heeft niet in de gaten dat het daar niet aanligt maar dat hij er nog niet klaar voor is omdat hij geen echt eigen verhaal heeft. Hij moet eerst levenservaring opdoen en dan pas kan hij een verhaal vertellen ‘dat is geboren uit zijn eigen gedachten, verlangens twijfels en dromen’ en kan hij iets toevoegen aan de verhalen van zijn voorvaderen. De jongen zit klem tussen twee culturen, zijn grootmoeder is geboren in het land achter de bergen. Venn gaat op zoek naar zijn verleden en het volk van zijn oma, dat in permanente staat van oorlog verkeert. Venn leert om zichzelf te kunnen veranderen in een paard of roofvogel naar keuze, wat handig is in de strijd op leven en dood die zich ontwikkelt. Natuurlijk bloeit er ook nog een romance op waardoor de vraag of hij terug gaat of in het land van zijn oma blijft, een enorm dilemma wordt. De lezer weet de keuze van Venn allang omdat die op de eerste pagina al is prijsgegeven.
Saskia Maaskant viel met dit boek op bij manuscriptenwedstrijd De Zoute Zoen en won er de juryprijs. Het is stimulerend voor andere beginnende schrijvers dat haar boek ook daadwerkelijk is uitgegeven. De verteller van Beorga is een sympathiek boek maar kent logischerwijze de nodige beginnersfouten. Maaskant heeft het zichzelf en de lezer nodeloos ingewikkeld gemaakt door erg veel personages te introduceren. Het is af en toe moeilijk de lijn vast te houden, ook omdat veel karakters er niet echt toe doen. Het duurt lang voordat het verhaal op stoom komt en de karakters echt gaan boeien maar dat lukt uiteindelijk vrij aardig en wordt het behoorlijk spannend. De Verteller van Beorga is te schematisch en te weinig verrassend om echt indruk te maken. Stilistisch houdt het niet over maar dat is bij fantasy ook niet de eerste vereiste. Toch had een foutief zinnetje als ‘hij was anders dan hen’ (op de eerste pagina notabene) wel door iemand opgemerkt mogen worden. De zoektocht van de jongen naar zijn verleden en zijn lot is redelijk goed uitgewerkt, het belang van verhalen vertellen had nog wat uitgewerkt kunnen worden. Voor fantasyliefhebbers valt er genoeg te genieten en Maaskant doet een aardige aanzet tot fantasy vanuit de Nederlandse schrijvershoek.
De Verteller van Beorga
Saskia Maaskant
