Volt
Pauline Michgelsen
Levi Pinfold
‘Precies drie weken na haar aankomst op Bereneiland stond April Wood oog in oog met een ijsbeer’. Zo begint De laatste beer’ het debuut van de Britse schrijfster Hannah Gold die achterin niet onterecht een ‘don’t try this at home’-disclaimer vermeldt. Hoe aaibaar de ijsbeer in dit verhaal ook is, hij blijft een wild beest met scherpe klauwen.
Maar in een boek kun je een innige vriendschap met een ijsbeer sluiten en dat doet April als ze samen met haar vader een half jaar op een eilandje in de buurt van Noorwegen verblijft. Ze zijn er de enige bewoners, haar vader doet onderzoek naar klimaatverandering en de opwarming van de aarde. Het eilandje ligt vlakbij Spitsbergen en bestaat echt al verblijven er al lang geen ijsberen meer. Tijdens omzwervingen op het eiland ontdekt April een ijsbeer die met zijn poot verstrikt zit in het plastic. Ze voelt meteen dat ze niet bang voor het dier hoeft te zijn en bevrijdt hem uit zijn netelige positie. Ze houdt haar nieuwe vriendschap geheim voor haar vader die toch al nauwelijks naar haar omkijkt. Hij heeft het veel te druk met zijn waarnemingen op het weerstation en het binnenhouden van het verdriet om zijn overleden vrouw. De worsteling van vader en dochter om een nieuwe invulling te geven aan hun leven samen is invoelend. De onmacht maar ook de liefde spat er vanaf.
De laatste beer is zo’n magisch vriendschapsverhaal, waarvan je weet dat het niet kan, maar het graag wil geloven. Gold zet het een tikje dramatisch aan. Als April en de ijsbeer elkaar voor het eerst aankijken, weet ze het meteen: “Dit was de blik waar vriendschappen op gebouwd worden.” Ook de klimaatalarmistische boodschap wordt niet onder stoelen of banken geschoven. Het is de missie van April om beer naar een gebied op de Poolcirkel te krijgen waar meer soortgenoten leven en hij niet langer eenzaam zal zijn. Dat werkt onherroepelijk toe naar een ontroerend afscheid.
