Wegloopdagen van Pim Lammers, illustraties Sophie Pluim, Querido, 10+
Soms lijkt het of iedereen in het gezin van de tienjarige Luca boos is. Er is altijd ruzie en zijn ouders hebben het nooit meer gezellig. Het wordt de jongen steeds duidelijker dat het onvermijdelijk is dat zijn beide vaders gaan scheiden. Maar dat laat hij niet gebeuren.
Pim Lammers heeft zijn naam gevestigd met prijswinnende prentenboeken en poëzie, maar nog niet eerder schrijf hij een kinderboek. Wegloopdagen is in die zin een soort debuut en het maakt nieuwsgierig, hoe de schrijver op de wat langere baan te werk gaat. Het is een vrij klassieke vertelling geworden over thema’s als familie, scheiden en zelfvertrouwen, dat niet misstaan had in kinderliteratuur van de laatste decennia van de vorige eeuw. Al had Luca dan waarschijnlijk geen twee vaders gehad.
Lammers laat zien dat het in een regenbooggezin ook niet louter rozengeur is. De creatieve meubelmaker en de wat zakelijker managementsadviseur vervreemden van elkaar en Luca kijkt er naar alsof er een bom ontlpoft. Een van de mooie obeservaties is dat hij hier nog niet aan toe is want: als hij te jong is voor een telefoon met internet, is hij toch ook te jong voor gescheiden ouders? Zijn vriend Rayan heeft eerder met dit bijltje gehakt en van hem leerde hij dat je kunt probreren net zo lang weg te blijven totdat ouders stoppen met scheiden. Niet dat dat is gelukt trouwens, daarom woont Rayan nu ook ergens.
Imane reageert op de prikbord oproep van Luca in de supermarkt voor een nieuwe beste vriend. Zij heeft iemand nodig die haar kan helpen bij de ontsnappingsactie van opa uit het verzorgingshuis, een overduidelijke parallel met de wegloopactie van Luca. Opa wil in zijn huisje in het bos blijven. Ze zijn er zo druk mee dat Luca helemaal vergeet dat hij zelf is weggelopen. Luca wordt gezocht, komt in het nieuws en wordt opgespoord. Het weglopen lijkt niet te hebben geholpen, maar Imane legt aan Luca uit dat dat niet klopt. ‘Soms kun je dingen niet veranderen, maar dat betekent nog niet dat je je daarbij neer moet leggen.’ De wegloopacties hebben in beide gevallen niet het gewenste effect, maar ze hebben het geprobeerd; zoiets lijkt Imane te bedoelen.
Een lauwe constatering die Wegloopdagen kenmerkt. Het ontbreekt in het boek aan scherpte. Lammers benoemt veel in plaats van de taal het werk te laten doen. Hij laat Luca bijvoorbeeld constateren dat zijn zelfvertrouwen groeit, waar de lezer dat al lang door had omdat de jongen dingen doet die hij eerst niet durfde. Het boek is stilistisch in orde, al bulkt het niet van de mooie zinnetjes, zoals in zijn poëzie en prentenboeken, waarin Lammers’ stijl beter tot zijn recht komt.
Wegloopdagen is sympathiek maar te vlak en gewoon om te verrassen of echt te beroeren.
