close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
15+

Zielen uit de WO1 die niet tot rust kunnen komen

Guido Bottinga De verwanten Jeugdboek
Lemniscaat
Waardering: 6.5

In een felgeel modern rokje wandelt een meisje, van wie het hoofd onzichtbaar is, langs de loopgraven waarin soldaten met hun bajonetten zitten te wachten op wat gaat komen. De matig gefotoshopte cover van De Verwanten geeft de verbinding tussen het heden en de Eerste Wereldoorlog weer. Guido Bottinga is één van de weinige auteurs die zich in dit jubileumjaar aan het onderwerp wagen, na o.a. Do van Ranst met het indrukwekkende Iedereen bleef brood eten en het ingetogen Achter de draad van Hans Kuyper. Van Ranst legt genadeloos de verschrikkingen van deze bizarre oorlog bloot, Kuyper kiest voor een deelonderwerp en Bottinga brengt een verbinding aan met deze tijd. Een boek dat terug lijkt te grijpen op de antroposofische traditie van uitgeverij Lemniscaat want het boek is doorspekt met thema’s als reïncarnatie en zielsverwantschap.

Het gaat om Luka, een Nederlands meisje met rijke en succesvolle ouders (haar vader is voetbalmakelaar en moeder heeft een modellenbureau) en Engelse jongen William. Ze leerden elkaar het jaar daarvoor kennen, beleefden een korte romance maar Luka voelde zich door hem verraden en het contact verwaterde. William bezoekt haar op zijn doorreis naar Ieper in België, in verband met een onderzoek voor zijn geschiedenisstudie. Luka is afstandelijk maar voelt dat ze hem moet vergezellen, daarbij aangemoedigd door de spirituele tante bij wie ze logeert. Ze geeft hen op de valreep een doosje brieven mee, wat alles verandert. Ze zijn van een soldaat die tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn verloofde op de hoogte hield van de verwikkelingen aan het front. Luka voelt er van alles bij, ze heeft veel buikpijn, ze ziet iemand die anderen niet kunnen zien en raakt steeds meer in de war van al die vreemde ervaringen die ze niet kan duiden. Ze hebben alles te maken met wat er op deze plek in de WO1 is gebeurd en ze raken op een onduidelijke manier ook William. Het duurt lang voordat de hoofdpersonen doorhebben wat de lezer dan allang weet: de zielen van de doden komen niet tot rust voordat belangrijke zaken zijn afgerond, en daar kunnen Luka en William aan bijdragen.

Op De verwanten is veel aan te merken. De handgeschreven brieven zijn in een onmogelijk lettertype afgedrukt en daardoor moeilijk leesbaar. En Bottinga is nogal langdradig en valt veel in herhaling maar het grootste bezwaar is zijn matige stijl. Een zin als ”ze voelde een gevoel van onbestemde somberheid bezit van haar nemen” doet pijn, of dat er staat: “Luka had het met stijgende verbazing aangehoord”, en nog op dezelfde bladzijde: “Luka had het met stijgende verbijstering aangehoord“. En dat zijn maar twee voorbeelden. Een redacteur had hier veel kunnen betekeken, want we kunnen niet de vertaling de schuld geven.

Dat Luka zich geen raad weet met haar bovennatuurlijke gaven en bijzondere intuïtie, is logisch, maar wordt zo uitgesponnen dat het gaat irriteren. De nuchterheid van William biedt een fijn tegenwicht als hij stelt: “In de wetenschap leer je dat vreemde gedachten tot nieuwe inzichten kunnen leiden”. Het duurt oneindig lang voordat die nieuwe inzichten op tafel komen waardoor het, op zich niet oninteressante verhaal, ernstig gaat slepen. Ook omdat Bottinga de historische gegevens als in een geschiedenisles dicteert. De verwanten is al met al een weinig geslaagde poging om de Eerste Wereldoorlog in een jeugdroman te verwerken. Het boek is wellicht  interessant voor jongeren die nieuwsgierig zijn naar paranormaliteit en andere zaken die zich mogelijk tussen hemel en aarde afspelen.

Titel Boek:

De verwanten

Auteur:

Guido Bottinga

Uitgever:

Lemniscaat

Kaft:
Tags : bovennatuurlijkjeugdboekOorlog en misdaadYoung Adult