Gottmer
Bette Westera
Paul René Gaugin
De status van de Noorse dichteres Inger Hagerup wordt vergeleken met die van onze Annie M. G. Schmidt. In Noorwegen kent iedereen de versjes van de in 1985 overleden schrijfster, waarvan de meesten op muziek zijn gezet. De uitgever stelt dat ook de stijl van beide grootheden vergelijkbaar zijn maar daar valt na het lezen van Zo raar het nodige op af te dingen.
Bette Westera studeerde Noors en had al lange tijd de wens om de poëzie van Hagerup in het Nederlands te vertalen. De keuze viel op drie bundels (uit 1950, 1961 en 1971), die in toon en opzet van elkaar verschillen en een goed inzicht in het werk geven van de dichteres. Bij het openingsvers lijkt het inderdaad alsof Annie zelf aan het woord: ‘Kevertje Kever, waar ga je naartoe? Een oude bekende bezoeken in Stroe. Kevertje Kever, hoe heet die bekende? Schippert Jan Pieterszoon Koen van der Ende.’ Westera moet er nog een kluif aan hebben gehad om de setting naar Nederland te verplaatsen maar redt zich daar handig uit: Alle olifanten in Alphen aan den Rijn – dragen zwarte wanten als ze droevig zijn.
In de latere bundels is er minder de associatie met Schmidt. De verzen worden korter en zijn veelal vrijblijvende mijmeringen en gedachten in versvorm. Zoals De mier: Klein? Ik! Echt niet! Ik ben precies groot genoeg. Vul mezelf dubbel en dwars. Van top tot teen. Ben jij soms groter dan jezelf? Uit die waterval aan versjes had een wat scherpere selectie een evenwichtiger bundel opgeleverd. Vooral het laatste deel biedt nauwelijks nog spannende of originele taalmomenten.
De boel wordt dan weer opgetild door de kleinzoon van de beroemde Franse impressionist Paul Gauguin. Paul René Gauguin (1911-1976) werd geboren in Denemarken en verhuisde later naar Frankrijk waar hij naam maakte als houtsnijkunstenaar, decorontwerper en illustrator. De prenten voor dit boek zijn spontaan en associatief en soms dringt zich de vergelijking met Sylvia Weve op, de trouwe kompaan van Westera. In combinatie is het al met al een prettige en mooie uitgave maar geef mij toch maar Annie.
