Gottmer
Sylvia Weve
Hoe beleeft een taart het inzakken? En hoe voelt het voor voeten om in te kleine schoenen te zitten. Het alom gelauwerde duo Bette Westera en Sylvia beschrijft in hun nieuwste bundel hoe alledaagse zaken naar de wereld kijken. Wat beleeft de weggeefwinkel, bezem, donderbui, fopspeen of bruidsjurk? Tipje van de sluier over die laatste: nadat Desirée voor het altaar is afgewezen door Nico komt de jurk bij Sofie terecht die met Elisabeth in het bootje stapt. De jurk is inschikkelijk, ze moet een beetje worden uitgelegd omdat Sofie wat dikker is en : ‘de fotograaf wil dat ik mij / een beetje anders plooi. / Ik vind het best. Ook van opzij / ben ik ontzettend mooi’.
De inhoudsopgave is van zichzelf bijna poëzie: een ingezakte taart, de wachtende gedachte , vijf rijpe appels, het winnende doelpunt, de onontdekte Rembrandt, de losgeraakte knoop en het zoekgeraakte puzzelstukje. Westera laat ze hun verhaal vertellen en dicht er onbekommerd op los in de van haar bekende stijl. Wat betreft rijm blijft ze onovertroffen: museum rijmt op twee ‘m, ‘in dat hoekje’ op ‘welke maat zoek je’ en bodywarmer ‘op geen euro armer.’ En wat te denken van het binnenrijm in het vers over de kabouter: ‘Een beetje meer waardering voor ons klein zijn zou wel fijn zijn.’
Lekker mal en creatief: een ballon voelt de hete adem in zijn nek en we leren hoe het voor een hondendrol is als iemand met zijn lompe schoenen met ribbeltjesprofiel in hem gaat staan. ‘Dan is het met mijn welgeschapenheid gedaan.’Soms wordt het iets filosofischer zoals over de wachtende gedachte die in de wachtkamer van de gedachten zit te wachten totdat hij een keer wordt gedacht. Dat gebeurt niet: ‘ze geeft me geen ruimte, ik mag er niet zijn. Ik wacht tot ik langzaam maar zeker verdwijn.’
Weve en Westera maakten samen meerdere bekroonde bundels over maatschappelijke thema’sm zoals relaties en scheiding, over arm en rijk en over oud en jong en de klassieker Doodgewoon, die nog steeds van de buitencategorie is. Het is hun kracht om heel veel facetten te belichten, er aan te snuffelen, ze uit te vergroten en klein te maken, en voor verrassende invalshoeken te kiezen. In deze bundel is het bijzondere gezichtspunt het thema zelf: wat voelen dingen en hoe kijken ze zelf tegen de situatie aan? De illustraties van Weve blijven een feest om naar te kijken, let vooral op de terloopse gezichtje die ze aan dingen geeft.
Het is leuk bedacht maar het is vrijblijvender en minder urgent dan in hun voorgaande werk. De scherpe randjes of nuttige inzichten ontbreken. Het zijn gedichten om voor te lezen en mee te lachen en daar is natuurlijk ook helemaal niks mis mee.
