De typografie van het omslag spreekt voor zich. De letterkaart van de oogarts waarmee getest wordt of er een bril nodig is. Het verbouwereerd kijkende varkentje op de voorplaat weet dus zeker dat dat bij hem niet het geval is. Met een bril is er niks meer aan. Hij ziet gewoon de dingen die te zien zijn. Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had is geen boek voor kinderen die een bril moeten; de kans is groot dat ze dan een voorbeeld aan de opstandige Olle nemen. Hij moet niks hebben van die glazen omdat het leven zonder bril veel leuker en fantasievoller is. Hij ziet een circusstoet en piratenschip waar zijn bebrilde zusje stomme auto’s en een ouwe schuit waarneemt.
Het is het eerste prentenboek van journaliste en recensente Joukje Akveld die puntig formuleert en vooral tegen het einde sterk is als ze staccato aangeeft waarom Ollie die bril niks vindt. Toch voegen de teksten niet echt heel veel toe aan de prenten. We zien de zeeuwleeuwen zo ook wel en hebben in de gaten dat Ollie geen bril wil. Het blijft een dilemma bij prentenboeken, of teksten noodzakelijk zijn. Illustrator Sieb Posthuma laat op sommige prenten het behang meevertellen wat een duiding voor het verhaal is.
Posthuma doet waar hij goed in is maar dit boekje gaat niet tot zijn beste werk horen. Hij doet wat hij kan en meer niet. De prenten zijn wat flets en plichtmatig al is varkentje Olle goed getroffen. Maar hij gaat zeker niet de status van Aadje Piraatje en Rintje krijgen.
Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had
Joukje Akveld
Sieb Posthuma
Van Goor