close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
8+

Aan de hanen wordt niets gevraagd

Pio doet tegen wil en dank mee aan een hanengevecht met een haan die hij bij de watervallen heeft gevonden. Hij vreest dat zijn haan het niet overleeft maar hoopt tegen beter weten in er veel geld mee te verdienen. Zijn vader heeft zijn werk verloren door het gokken op hanengevechten en Pio denkt een slag te slaan waardoor hij zijn taxibusje terug kan kopen. Het loopt iets anders maar het is ondanks de armoede en de nare omstandigheden en dierenmishandeling toch een feel-good boek dat je met een glimlach dicht slaat.

Dat komt door het geloofwaardige verloop van het verhaal dat heel dicht bij de gedachtenwereld van de jongen blijft. Hagen kruipt in zijn hoofd en in de hem typerende poëtische stijl, met korte zinnetjes, word de lezer meegenomen naar een andere cultuur, en naar de geuren, gewoontes en gevoelens die daarbij horen. Het is een soort dansend proza dat je heel naturel en ritmisch meevoert.

Bij het onderwerp van Het hanengevecht denk ik eerst: we weten dit nu wel. Een cultureel antropologisch zeer verantwoord verhaal dat niet heel veel toevoegt aan zijn prijswinnende boeken De dans van de drummers en Verkocht. Hagen signaleert een misstand, beschrijft de realiteit en de lezer wordt er een beetje ongemakkelijk van. Anderzijds kan er niet genoeg geschreven worden over kinderen die in heel andere omstandigheden opgroeien en voor wie een XBox en überhaupt een boterham, geen vanzelfsprekendheid zijn.

Interessant is Hagens beschouwing achteraf over de hanengevechten want je vraagt je al lezende inderdaad af of deze gruwelijke sport niet net zo omstreden hoort te zijn als stierenvechten. Hagen legt uit dat hij de hanengechten echt heeft meegemaakt op de Fillipijnen en dat mensen soms alles wat ze verdienen ermee vergokken. De Fillipino’s halen hun schouders op als hen naar de wreedheid wordt gevraagd: ”Het is een volkssport”. Hagen relativeert en plaatst het in perspectief. ‘Tsja, dacht ik, wij slachten koeien en schapen en kippen’. Hanengevechten zijn in Nederland verboden maar dicht bij huis, in Noord-Frankrijk en op de Canaritsche eilanden, nog steeds populair. Hagen oordeelt  niet maar zijn slotzinnetje is overduidelijk: ‘Wat de hanen ervan vinden is niet bekend. Aan hen wordt niets gevraagd’.

De tekeningen van Philip Hopman krijgen hier telkens een volledige pagina toebedeeld waardoor ze beter uit de verf komen dan de plaatjes in Mollie krijgt een staart, waar ik kritisch over was. Toch denk ik dat de tekst zijn werk in voldoende mate doet en illustraties eigenlijk overbodig zijn. Kinderen hebben genoeg verbeelding en weten wel hoe een haan eruit ziet, of twee die met elkaar aan het vechten zijn.

 

Titel Boek:

Het hanengevecht

Auteur:

Hans Hagen

Illustrator:

Philip Hopman

Uitgever:

Querido

Kaft:
Tags : Andere landenDieren en natuurjeugdboekPoëziepolitieksport