Debutant Thijs de Boer kreeg veel lof voor zijn debuut Vogels die vlees eten. Lovende recensies in ondere Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en Trouw en in Ronald Giphart vond Thijs de Boer onverwacht een ambassadeur voor zijn verhalenbundel (bekijk dit komische filmpje). Diezelfde Ronald Giphart is dit jaar voorzitter van de jury van de Grote Jongerenliteratuurprijs en waarschijnlijk niet geheel toevallig staat dit boek op de longlist.
Het enthousiasme is begrijpelijk. Hier staat iemand op met een eigen stem en stijl die echt kan schrijven. Gezien de verdere carriere van Grunberg, is een vergelijking met zijn debuut wat hoogdravend, maar het gevoel komt in de buurt. Ook al omdat dit boek geen onverdeeld prettige leeservaring is. Vogels die vlees eten is lastig en zwaar en naar. In tien verhalen neemt de ik-figuur je mee in zijn gevecht met het leven.
‘Ik ben achtentwintig en nog steeds aan het wachten. En ik heb echt geen idee waarop. Het leven gaat voorbij en bijna alles voelt gewoon fout.’
Hij zoekt het in drugs en medicijnen en waanvoorstellingen. Het valt voor de lezer niet altijd mee om de realiteit vast te houden en zijn gedachtengang te volgen. Het is vooral de stijl die bijt en schuurt. Korte zinnen die rauw en raak zijn. Uitschieter is het verhaal Schoon, het langste verhaal in het boek waarin identificatie met de ik-figuur iets gemakkelijker is. De schrijver zegt zelf dat hij ter relativering behoorlijk veel humor in de verhalen heeft verwerkt maar dat is naar mijn smaak te weinig gelukt. De meeste verhalen zijn topzwaar en hadden met iets meer lucht aan kracht gewonnen.
Dat Vogels die vlees eten op op de longlist voor de Jongerenliteratuurprijs staat, voelt niet heel logisch. De enige link is de leeftijd van de schrijver en ik-figuur (beide 28) maar verder is er weinig reden om dit boek specifiek bij de jongerenliteratuur te scharen.
Vogels die vlees eten is een boek dat in je gezicht spuugt en soms het verder lezen bijna onmogelijk maakt. Is dat erg: dat het lezen je bijna tegen gaat staan? Het is in ieder geval een boek om over te blijven nadenken en praten, en dus goede literatuur.
Vogels die vlees eten
Thijs de Boer