‘Er vloog een vliegje in de vla – gedichten en gedachten over eten’ van Bette Westera, illustraties Sylvia Weve, Gottmer, 6+
Deze bespreking stond in verkorte versie in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden van 28 september 2025
Bette Westera is de koningin van het lichtvoetige kindervers en heeft op dat vlak de leegte gevuld die Annie M.G. Schmidt achterliet. Licht betekent niet dat ze serieuze thema’s mijdt. Samen met de gelauwerde illustratrice Sylvia Weve maakte ze bekroonde themabundels over onder andere de dood (Doodgewoon), scheiden (Uit elkaar) en ouder worden (Aan de kant, ik ben je oma niet). Dit zijn zonder twijfel de beste, er volgden minder sterke zoals het vorige boek Zo voelt dat waarin dingen vertellen hoe ze naar de wereld kijken. Een geforceerde poging met weinig urgentie, het leek alsof de onderwerpen op waren.
Maar eten was nog niet aan de orde geweest. Weer een slimme keuze want het voelt essentieel, ook omdat er zo ontzettend veel kanten aan zitten. Laat het maar aan Westera over om dat allemaal uit te vogelen en te belichten. Er vloog een vliegje in de vla gaat over eten in de breedste zin van het woord. Van veganisme, glutenvrij, anorexia en overgewicht tot smaakverschillen en winden laten. Die enorme diversiteit is opnieuw de kracht van de boek. Net als bij de dood en relaties gaat Westera bijna grenzeloos aan de haal met het onderwerp. Vrijelijk opgedeeld in hoofdstukken (smaken verschillen, broodje gezond, eten en gegeten worden) waarin nog steeds veel ruimte zit.
Dat Westera geweldig kan dichten en rijmen, wisten we al. In dit boek is het soms op het randje van flauw maar gemiddeld genomen staan er veel echte ‘Bette-verzen’ in. Wederom veel variatie in vorm en dit keer aangevuld met wetenswaardigheden en de vraag wat er een broodje-aap verhaal is. Zitten er in de Deventer Keutelkoek echt muizenkeutels en eten sommige vrouwtjesspinnen hun partner op na het paren?
Over de illustraties van Sylvia Weve kan hetzelfde gezegd worden als anders: ze zijn net zo speels en gevarieerd als de verzen. De cartoonachtige tekeningen zijn vaak net iets te flauw. De vormgeving van Steef Liefting is weer uitmuntend, dat gaatje in de cover is briljant.
Op Er vloog een vliegje in de vla valt weinig aan te merken. Het is goed, het is prima zelfs, maar het verrast niet echt meer. Misschien is het verzadigingspunt bereikt?
