Leopold
Ingrid Godon
Schetsen zijn een soort voorschilderijen, weet Camille. Zoals voorpret een soort pret is voordat je echte pret hebt. Camille is de zoon van de tuinman die in dienst is van de rijke familie Caillebot die in een voorstad van Parijs wonen. Het Haags Gemeentemuseum wijdt een expositie aan de Franse schilder, tijdgenoot van Monet en Renoir, en zoals inmiddels een traditie begint te worden, verschijnt er een jeugdboek. Opnieuw een samenwerking van Toon Tellegen en Ingrid Godon die samen het opvallende portrettenboek Ik wou maakten waar Een zondag met Caillebotte qua thema en stijl op aansluit.
Het is zondag en Camille mijmert. Aan de hand van zijn gedachten worden de schetsen van Caillebotte zichtbaar. Caillebotte schildert hem meerdere malen, met een zondagse hoed of een hoepel. De schilder maakte de hoepel rood, want hij heeft de vrijheid om dingen te veranderen. ‘Je kunt alles schilderen wat je wilt.’ Tellegen schreef een dromerig verhaal als in een aantal schetsen. Gedachten en mijmeringen van een jongen uit een lager milieu die durft te dromen, net als in Ik wou, en zichzelf bijzonder vindt. Als je wordt vastgelegd door een beroemd schilder, ben je dat ook. Dan weet iedereen dat jij dat bent en niemand anders.
Ingrid Godon is een hele geschikte keuze voor een boek over deze schilder met wie ze wel wat gemeen heeft. Caillebotte was een impressionist, die de meest realistische schilderijen uit zijn tijd maakte. Godon kan daar mee uit de voeten, net als met de schetsmatige manier van werken. Een zondag met Caillebotte is een vriendelijk boek, een prettige kennismaking met een schilder maar ook gewoon een verhaal om voor te lezen. Het zoveelste geslaagde boek uit een serie die niet echt hele zwakke plekken kent.
Een zondag met Caillebotte
Toon Tellegen
Ingrid Godon
Leopold