Maria’s kerstverhaal van Mathilde Stein, illustraties Sophie Pluim, uitgeverij Lemniscaat, 6+
We zouden het bijna vergeten, maar Maria was ook maar gewoon een meisje dat iets heel bijzonders overkwam. Hoe dat voor haar moet zijn geweest, beschrijft Mathilde Stein in een verhaal waarin ze heel dicht bij Maria blijft, en Jozelf niet vergeet. Eigenlijk vertelt Stein gewoon het kerstverhaal, en toch doet ze iets wat het heel anders maakt. Het is Maria’s verhaal, daarom staat het woordje kerst cursief afgedrukt op de cover.
Het zal je immers maar gebeuren. Dat je water haalt voor je moeder en er in een verblindend licht tegen je wordt gezegd dat God jou heeft uitgekozen om je een zoon te geven. Zie dat maar eens uit te legeen thuis, is het commentaar van Stein, die consequent de jij-vorm hanteert en niet letterlijk in de huid van Maria kruipt. Dat werkt, de lezer kan zich op deze manier goed identificeren met Maria en Jozef en zich inleven in wat hen overkomt.
De boodschap dat ze ineens moeder wordt komt wel binnen bij Maria. Niemand zal haar geloven, maar ze gaat dit doen, dat weet ze meteen zeker. Stein zet een zelfverzekerde en krachtige Maria neer, zonder van haar een activiste te maken, ze blijft een gewone jonge vrouw. Al is Maria natuurlijk wel overvallen en zegt: ‘maar we hebben nog niet eens gezoend’. Want ze is een tiener en heeft nog maar een prille verkering met Jozef. Logisch ook dat hij woedend wordt, want hoe kan zijn vriendinnetje ineens zwanger zijn? Hij trekt snel bij en maakt in de nacht ‘het liefste wiegje van de wereld.’
Het bijzondere van haar zwangerschap staat boven kijf, maar Stein maakt er ook een gewoon verhaal over een tienerzwangerschap en jonge, trotse ouders. ‘Alles zo piepklein nog, en tegelijkertijd ook al zo groots’. Er is een kind geboren, onder bijzondere omstandigheden en op een bijzonder plek, maar er is in de kern gewoon een prachtkind geboren. Dat is de ontroerende boodschap die in het kerstverhaal nog wel eens wil ondersneeuwen en hier in subtiele en heldere taal wordt verwoord. Op een manier die ontroert en binnenkomt.
Sophie Pluim verrast vooral in de kleuren die ze gebruikt. Fris en sprankelend en steeds weer anders. Het geeft het verhaal het vrolijke aanzien dat bij een zwangerschap en nieuw leven hoort. Ook zij blijft dicht bij het verhaal, we zien de stal, dieren, de herders en de kribbe. Maar bovenal zien we Maria en Jozef als levensechte en krachtige personages.
Het kerstverhaal uit een even verrassend als logisch perspectief. Heel knap gedaan en best gek dat we dat nog niet veel vaker lazen.
