Leopold
Aron Dijkstra
In dit boek mag je zelf weten of de hoofdpersoon een jongen of een meisje is, staat op de achterflap van Nout & ik in de razende ruimte van Fleur Doornberg Puglisi. Het maakt nieuwsgierig als het met zo’n nadruk wordt vermeld. Blijkbaar is het daarmee een kenmerk van het boek en dus heeft het gegeven automatisch de aandacht. Althans in het begin, want de interesse verflauwt al snel. ‘Ik’ is gewoon een kind dat avonturen beleeft en dat is prima. Op de tekeningen wordt het ook niet duidelijk, maar daar had niemand om gemaald als het niet op de achterflap stond.
Het blijkt namelijk niet te boeien of de ik een meisje of een jongen is, of iets daartussenin. De vraag is of daarmee het experiment mislukt is of juist geslaagd? De conclusie dat het niet zoveel uitmaakt, betekent misschien ook dat het niet benoemd had hoeven worden.
Het mysterie rond het geslacht van de ik-persoon past prima in het brede diversiteitspalet van de rest van het boek. Nout is van kleur, de buurmannen lijken elkaar nogal leuk te vinden, er is een vrouw in een rolstoel. De ik-figuur woont samen met Nout, een jongetje, en hun beide moeders in een huis. Voor de gezelligheid want ze hebben geen relatie en zijn nooit op elkaar verliefd geweest volgens de kinderen.
Een veel interessanter gegeven dan het identiteitsvraagstuk is de Razende Ruimte. Daar kan volgens de kinderen echt alles, het is alleen de vraag waar de ingang is. Een originele fantasie die een fijne rode draad in het verhaal vormt waar de meeste volwassen in mee gaan. Uiteindelijk is het antwoord dat Razende Ruimte in hun hoofd bestaat. Een soort film waarin ze ze zelf de hoofdrol spelen. Het gebeurt gewoon en is voor iedereen anders.
De verhaaltjes zijn verder nogal klassiek en daardoor wat gewoontjes, de kinderen raken opgesloten en verdwalen in het bos tijdens een onweer. De tekeningen van Aron Dijkstra (wiens naam op het omslag ontbreekt) omlijsten de avonturen op een vanzelfsprekende manier. Vooral die waarop ik en Nout een motorhelm dragen, als waren ze ruimtereizigers, vallen op.
Geen onaardig (voor)leesboek maar het was ook prima geweest om te weten of de ik een jongen of een meisje is. Het had niks veranderd aan het verhaal.
