Robbie wil gewoon lekker muziek maken.

Tineke Honingh Robbie's songboek Genre: Jeugdboek
Uitgever: Veltman

‘Hoe twee beroemde vaders en een talentenjacht je leven totaal overhoop gooien’ is de onnodige en overbodige ondertitel op de fraaie cover van Robbie’s Songboek, het jeugdboekendebuut van tekstschrijfster Tineke Honingh. De nadruk ligt in het boek juist niet op het feit dat Robbie twee vaders heeft, dat is een vanzelfsprekendheid die steeds vaker als een gegeven opduikt in jeugdboeken.Zonder dat het een issue of een thema is. Nu is er met die vaders op zich van alles aan de hand. Het zijn beroemde gitaristen met veel succes en bekendheid.. Dat hun roem tanende is en de aanstaande wereldtournee op losse schroeven staat, houden ze voor hun zoon verborgen.

De gedreven vader schrijft zijn zoon, zonder diens medeweten, in voor een populaire talentenjacht op tv, waarna de ellende begint. Robbie is serieus met muziek bezig, maar wel op zijn eigen manier. Hij schrijft zelf zijn teksten en heeft geen behoefte aan een groot podium. Tegen wil en dank auditeert hij op tv en dat is een groot succes maar vooral zijn vader komt in de schijnwerpers te staan en probeert de touwtjes in handen te nemen. De andere vader heeft meer oog voor de echte drijfveren van zijn zoon. Robbie gaat zijn eigen weg maar dat botst met het strenge kader van de tv-producenten. Het is niet de bedoeling dat hij zijn eigen nummers zingt.

Honingh stelt de hypocrisie en regels van programma’s als Idols en The Voice aan de kaak, waarvan ze overigens een grote fan is, zoals op de leuke website bij het boek valt te lezen. Een voorspelbare insteek; de psychologische lijn rond de vaders en hun zoon over ambitie, verwachting en teleurstelling is interessanter, maar blijft steken in de niet al te schokkende conclusie dat authenticiteit het belangrijkste is.

Stilistisch is Robbie’s Songboek ondermaats, de dialogen zijn houterig en de opbouw is veel te clichématig. Bovendien zijn er een paar onverklaarbare keuzes gemaaktt. Waarom staan lukraak zomaar wat woorden onderstreept? Maar het wordt niet zo’n puinhoop als in bijvoorbeeld Su-su-superster  van Marcel Vaarmeijer, dat zich eveneens afspeelt tegen de achtergrond van een talentenjacht. Honingh speelt teveel leentjebuur bij schrijvers als Slee en Oomen, het ontbreekt haar (nog?) aan een eigen stem en stijl. Het boek leest lekker weg, en het project komt over als enthousiast en sympathiek. Maar laten dat nou net kwalificaties zijn die bij een talentenjacht meestal niet leiden tot de volgende ronde.