Wachten op de barbaren van Olivier Tallec, vertaling Marita Vermeulen, De Eenhoor, 6+
Deze recensie stond op 25 januari 2025 in het Friesch Dagblad.
Een klein kereltje met een enorme helm brult zijn boodschap door een megafoon: ‘De Barbaren komen’. Goed lezen, er staat iets anders: ‘De Barbaren komen, zeggen ze.’ Die twee laatste woordjes zijn cruciaal maar lijken te vervagen in de dynamiek en paniek die ontstaat. Wie dit heeft beweerd en wat er van waar is, lijkt er niet meer toe te doen. Het is alle hens aan dek. Al zijn er wel vragen. De barbaren komen vanuit het bos, zegt de één. Nee hoor, weet een ander zeker, ze komen over de bergen. Of misschien toch door de rivier?
Het zenuwachtige mannetje bereidt zich koortsachtig voor op de vurige strijd die gaat komen. Samen met andere mannetjes die erg op hem lijken De wapens worden uit de kelder gehaald en afgestoft. Want er is al eeuwen niet meer gevochten. Dan begint het lange wachten. Want zul je net zien, die Barbaren kunnen ook nooit eens op tijd komen. Na drie dagen slaat de twijfel toe. Komt de vijand nog wel en sterker nog: is er eigenlijk wel een vijand?
De Franse prentenboekenmaker Olivier Tallec verbeeldt op een komische manier wat er gebeurt als een gerucht een eigen leven gaat leiden. De mannetjes fluisteren in elkaars oren over die vermaledijde vijand en krijgen er zowaar zin in. Medailles worden opgepoetst en de vlaggen gehesen. Het mannetje huilt zowaar als de wapens weer opgeborgen moeten worden. Wat een teleurstelling. Door de geestige illustraties, waarin de grafische vormgeversachtergrond van de illustrator terug is te zien, en de lichtvoetige tekst is het een grappig verhaal over iets dat er uiteindelijk niet komt.
Kinderen zullen waarschijnlijk gekke mannetjes zien die druk zijn met kanonnen. Het gaat vooral over wachten, en dat is best spannend. Natuurlijk is er die diepere laag over vijanddenken, nepnieuws, ophitserij en oorlogszucht. Wie weet valt het kwartje als een kind daaraan toe is, en kan daarover doorgepraat worden
