Hoe groter de poep, hoe groter de scoop

Jacobine de Brauw Lek Genre: Kinderboek
Uitgever: Querido

Jacobine de Brauw werkte zelf jarenlang als radioverslaggever op het Binnenhof en beloofde haar neefje een boek ‘waarin te lezen zou zijn hoe het werkt in Den Haag’. Het is te hopen dat het neefje voldoende scepsis en relativeringsvermogen bezit om te beseffen dat Lek geen blauwdruk van de realiteit is. In ieder geval niet van de Nederlandse politiek, de heftige verwikkelingen hebben iets Zuid-Amerikaans. Hoewel ook de Nederlandse politiek aan heftigheid toeneemt horen ontvoeringen en moord en doodslag hier gelukkig niet tot de praktijk.

Lek is een spannend ‘jongens’boek waarin de zoon van een bekende dagbladjournalist op zoek gaat naar de waarheid omtrent het overlijden van zijn vader. Die kwam volgens de politie bij een auto-ongeluk om het leven maar Willem is ervan overtuigd dat er opzet in het spel is. Samen met zijn beste vriend gaat hij op bezoek bij een oud-collega van zijn vader. Voor ze het doorhebben zitten ze bij een interview met de minister, spelen ze een rol in het vragenuurtje en dringen ze zelfs binnen in het torentje. Het avontuur rond de illegale dump van kernafval ontrolt zich razendsnel, er worden letterlijk smerige spelletjes gespeeld en er zijn politici van op de hoogte.

Het is jammer dat Lek zo enorm over de top is. Alsof een kinderboek dat nodig heeft. Want het  leest als een trein (een TGV, geen Fyra) en is spannend en onderhoudend en De Brauw heeft wel degelijk iets te melden over de mores op het Binnenhof. Ze geeft een inkijkje in de wereld van politici en journalisten en schetst de informele omgang in Nieuwspoort. Het is geen vrolijk boek over politiek, het gaat vooral over belangen en spelletjes, list en bedrog en ook haar eigen beroepsgroep (journliasten) komt er niet al te best van af.  Journalisten zijn over het algemeen alleen geinteresseerd in primeurs (‘Hoe groter de poep, hoe groter de scoop’, was een uitdrukking van Willems vader) en gaan daarvoor door roeien en ruiten en maken zich niet zelden afhankelijk van politici.

Iets meer dosering en wat minder criminele hectiek was de geloofwaardigheid ten goede gekomen. Voor jongeren is het nu vooral een vlot geschreven, spannende thriller, of ze na het lezen nog de politiek of journalistiek in willen is maar de vraag. De volwassen lezer ontkomt er niet aan de link met bestaande politici te leggen; is de foute fractievoorzitter misschien gebaseerd op Maxime Verhagen en heeft het actievoerende Kamerlid niet wat weg van Diederik Samsom?